Οι πληροφορίες που ακολουθούν προέρχονται από αυτήν την σελίδα, όπου θα βρείτε μια πολύ καλή παρουσίαση του θέματος από τον Συνήγορο του Πολίτη.
1. Δεν χρειάζεται βάπτιση για να έχεις όνομα. Με την βάπτιση δεν αποκτάς όνομα, αποκτάς μόνο θρήσκευμα.
Η βάπτιση όχι μόνον δεν συνιστά αναγκαία συνθήκη για την απόκτηση ονόματος, αλλά ούτε καν ικανή.
Με τον Νόμο 344/1976 γίνεται πλήρης διάκριση ονοματοδοσίας – βάπτισης. Σύμφωνα με τα Άρθρα 25-26 του παραπάνω νόμου, όπως αντικαταστάθηκαν από το Άρθρο 15 του Νόμου 1438/84 και το Άρθρο 26 παρ.8 του Νόμου 2130/93, οι ληξιαρχικές καταχωρίσεις ονοματοδοσίας και βάπτισης είναι εντελώς ανεξάρτητες και άσχετες μεταξύ τους. Η ονοματοδοσία αποτελεί την αποκλειστική διαδικασία κτήσης ονόματος νεογνού, απαιτείται ακόμη και επί ήδη δηλωμένης ή ταυτοχρόνως δηλούμενης βαπτίσεως, και προϋποθέτει παρουσία και των δύο γονέων ή εξουσιοδότηση του απόντος γονέως. Αντίθετα, η καταχώριση βάπτισης έχει ως αποκλειστικό αποτέλεσμα την αναγραφή θρησκεύματος και ουδόλως επιδρά στο ήδη δηλωθέν ή ταυτοχρόνως δηλούμενο όνομα, ενώ μπορεί να γίνει και χωρίς εξουσιοδότηση του απόντος γονέως ή ακόμη και με πρωτοβουλία άλλων προσώπων.
Σύμφωνα λοιπόν με τον νόμο, η λήψη ονόματος δεν αποτελεί συστατικό στοιχείο της βάπτισης. Το γεγονός ότι οι δύο διαδικασίες συνηθίζεται να λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα στα ληξιαρχεία, συνιστά πρόσφορο έδαφος για δημιουργία μιας νομικής πλάνης, διότι έτσι γεννάται η εντύπωση ότι μπορεί κανείς να κάνει μόνον δήλωση βάπτισης χωρίς δήλωση ονόματος. Όμως, σύμφωνα με τον νόμο η ονοματοδοσία δεν είναι έγκυρη παρά μόνον αν υπογράψουν και οι δύο γονείς ή αν υπάρχει εξουσιοδότηση του απόντος γονέως. Αν λοιπόν πάει μόνον ο ένας γονιός, ή μόνον ο νονός, να δηλώσουν την βάπτιση, δεν μπορεί να γίνει ταυτόχρονη ονοματοδοσία – και αν γίνει, είναι άκυρη.
2. Η βάπτιση, ακόμη και αν τελεστεί, δεν είναι υποχρεωτικό να δηλωθεί στο ληξιαρχείο.
Πουθενά δεν απαιτείται ληξιαρχική πράξη βάπτισης, ούτε για εγγραφή στο σχολείο, ούτε για έκδοση ταυτότητας, ούτε για τη στρατιωτική θητεία, ούτε για διορισμό στο δημόσιο, ούτε για κανέναν άλλο πρακτικό σκοπό. Δεδομένου λοιπόν ότι η δήλωση της βάπτισης δεν εξυπηρετεί τίποτε, δεν συντρέχει κανένας λόγος να δηλωθεί η βάπτιση στο ληξιαρχείο.
Το θρήσκευμα αποτελεί ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο, και ως εκ τούτου, σύμφωνα με το Σύνταγμα και με τις αποφάσεις 2279-2286/2002 του Συμβουλίου της Επικρατείας, δεν υποχρεούται κανείς να το αποκαλύψει. Ο εξαναγκασμός σε ακούσια αποκάλυψη του θρησκεύματος είναι παράνομος (η πληροφορία από την ίδια πηγή όπως και παραπάνω). Ακόμη και αν ερωτηθείτε για το θρήσκευμά σας ή για το αν το παιδί σας έχει βαπτιστεί, μπορείτε να αρνηθείτε να απαντήσετε, επικαλούμενοι την ανωτέρω απόφαση.
Θυμηθείτε λοιπόν:
Η βάπτιση δεν είναι υποχρεωτική.
Η βάπτιση δεν είναι ονοματοδοσία.
Η βάπτιση δεν χρειάζεται να δηλωθεί στο ληξιαρχείο.
Η βάπτιση δεν έχει καμμία πρακτική χρησιμότητα.
Και πράξτε αναλόγως.
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009
" ΑΓΙΟ " ΟΡΟΣ
Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου,στο βιβλίο του «Άγιο Όρος», διαπιστώνει πως «Καλογερισμός χωρίς σκοτάδι δεν γίνεται». H είσοδος γυναικών και θηλυκών ζώων στο “περιβόλι της Παναγίας”, απαγορεύεται από το 1046. Έκφραση αυτό΄του σκοταδισμού είναι το Άβατο, η παραβίαση του οποίου τιμωρείται με το Ν.Δ. 2623/1953 μέχρι με φυλάκιση ενός έτους και με Κανονιστική Διάταξη του 1956 με κράτηση 5 ημερών και πρόστιμο. Η Ιερά Κοινότης θέλησε με τον τρόπο αυτό να προστατευθεί από την αμαρτωλή Εύα, αλλά όταν διώχνεις τον πειρασμό από την πόρτα, αυτός μπαίνει από το παράθυρο. Στα τέλη του 11ου αιώνα μοναχοί του Άθω εμφανίστηκαν στον αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ και διαμαρτυρήθηκαν πως η εκεί παρουσία νεαρών βλάχων βοσκών “οδηγούσε σε παρά φύσιν έξεις“. Ο αυτοκράτορας ανακάλυψε πως αυτό ήταν μια πρόφαση για να μπορέσουν να επισκεφθούν την Κωνσταντινούπολη (Στ.Ράνσιμαν “Βυζαντινός πολιτισμός” εκδ. Γαλαξίας,Αθήνα, 1979,αλλά δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά.
Ο κομμουνιστής συγγραφέας Θ.Κορνάρος, πήγε στο όρος ως εργάτης και μετέφερε τα όσα έζησε στο βιβλίο του “Άγιον όρος, οι Άγιοι χωρίς μάσκα“. Το βιβλίο του κατασχέθηκε από την Εισαγγελεία. Στις 15 Γενάρη του 1934,ο Φώτος Πολίτης,τον υπερασπίζεται με επιφυλλίδα του στην “Πρωϊα“: “Όσοι ενδιαφέρονται λοιπόν πραγματικά για την θρησκεία…αντί να ζητήσουν την κεφαλήν του Κορνάρου επί πίνακι, θάπρεπε να εξακριβώσουν τις καταγγελίες του και να ασκήσουν αυστηρόν έλεγχο εκεί που πρέπει“. Επαινετικά επίσης έγραψαν για το βιβλίο, και οι Πέτρος Χάρης, Κωστής Μπαστιάς, Λιλή Ιακωβίδη (”Αθ.Νέα”, 5-5-’33, “Καθημερινή”, 2-4-’33, και με επιστολή της υπό ημερομηνία 15-4-’33, η ποιήτρια, δημοσιευμένη στο βιβλίο “Ένα μήνα με τους άνδρες….”.). Ο Κορνάρος δημοσίευσε στο βιβλίο αυτό, υπό τον τίτλο “Πνευματική παραγωγή του όρους”, την ερώτηση που σύμφωνα με το εξομολογητάριο του αγ.Νικοδήμου, πρέπει να απευθύνεται στους υποψήφιους για χειροτονία: “Ο υποψήφιος διάκονος πρέπει να ερωτηθή, εάν ανθρωπίνη φύσις, τριβήν εποιήσατο περί την οπισθίαν οπήν, ή εάν εισήλθεν εν αυτή και συνάμα ροήν εποιήσατο…”. Όπως συμπληρώνει ο Κορνάρος είναι “θαύμα” το φαινόμενο να μην τρέμουν τα πόδια του υποψήφιου στο άκουσμα αυτής της περικοπής.
Απαντώντας το 1793 από την Λειψία όπου δεν τον έφτανε η εκδικητική μανία της Εκκλησίας, στις επιθέσεις του δεσπότη Πλαταμώνα Διονύσιου,ο λόγιος Χριστόδουλος Παμπλέκης,παλιός τρόφιμος της Αθωνιάδας Σχολής του θυμίζει τα χρόνια εκείνα: “κάτω εις την αμπελικήν του μοναστηρίου, όχι μόνον έτρωγες και έπινες, ουδέ μόνον ετραγώδεις και εχόρευες με τας λύρας, αλλά και σαρίκι γυναικείον έβανες εις την κεφαλήν σου, και πιστολιαίς έριπτες περιπατών με τους πόδας γυμνούς έως τα γόνατα….οι καλόγκαιροι εφώναζον και σας πουτ…του σχολείου…….οι καλόγκαιροι εφώναζον και ημάς τους ιδίους πουτ…και πούσ…, το οποίον ημείς δεν το καταδεχόμεθα……Διά τούτο εδιώχθην κύριε Ντελή Δήμο (δια να μην είπω άγιε απόστολε) και όχι μόνον εγώ….όσοι δεν ευχαριστούντο εις τας ασελγείας, ακολασίας….” (Ιώσηπου .Μοισιόδακος “Απολογία”, επιμ. Ά.Αγγέλου, σ.οθ΄.).
Ο Ζακ Lacarriere, διαπιστώνει: “Σπάνια έχω κάνει για την θρησκεία συζητήσεις τόσο βλακώδεις και πρωτόγονες όσο στον Άθω….ο αθωνίτης μοναχός αντιπροσωπεύει μια έμμονη επιβίωση των στοιχείων που συγκροτούν το διανοητικό σύμπαν ενός βυζαντινού χωρικού“. Ο ίδιος κοιτάζοντας από έναν μικρό φεγγίτη, είδε: “κατάλαβα γιατί ο αρχοντάρης βιαζόταν να με ξαποστείλει…καμιά δεκαριά καλόγεροι ήσαν τραπεζωμένοι μπροστά σε …τηγανητά, σαλάτες, ψάρια, κρασιά και ρακή….αναγνώρισα μάλιστα κι έναν…ογκώδη και επηρμένο παπά επισκέπτη…Αργότερα διαβάζοντας τον Γρηγόριο Παλαμά….Τρώνε σαν τα γουρούνια έγραφε για τους μοναχούς του Άθω, πίνουν βαρέλια κι όταν μεθύσουν προσποιούνται ότι χρησμοδοτούν“.Ο Κ.Σάθας διαπιστώνει πως “.αι εν τω Άθωνι πολυάριθμοι μοναί, απορροφώσαι τα πλούσια ελέη του ορθοδόξου πληρώματος” “ούδ’επ’ελάχιστον εξεπλήρωσαν την μεγάλην ταύτην αποστολήν” της μόρφωσης του Ελληνισμού, “ουδέν σχολείον συνέστη εν Μετεώροις και εν Άθωνι” ενώ “και η μόλις περί τους υστάτους χρόνους ιδρυθείσα…Αθωνιάς σχολή, πρόξενος πολλών σκανδάλων εγένετο και ανηλεώς διελύθη. Την αυτήν δε τύχην υπέστη και η ….Αθωνιάς τυπογραφία” («Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη», Βενετία 1872, τ.Γ΄, σ.ο΄).
Η Γαλλίδα συγγραφέας Μαρίζ Σουαζί,μεταμφιεσμένη σε άντρα,έζησε εκεί και περιγράφοντας διαφόρους τύπους μοναχών, έγραψε γι’αυτόν που αποκαλεί “βιτσιόζο“: “…Έχει πάντα την επιθυμία του έρωτα….οι πειρασμοί ξεφεύγουν από τα φαρδιά του μανίκια…μυρίζει σπέρμα και ένοχη συνείδηση….“.O Κ.Τσαρούχας αισιοδοξεί στην “Απογευματινή”(2-12-’79): “Ακριβά θα κοστίζει η φρέσκια σάρκα σε ηγούμενους, ηγούμενες και άλλους ρασοφόρους εκμαυλιστές ανηλίκων για μοναστήρια“. Το δημοσίευμα αναφέρεται στον ηγούμενο της μονής Ξενοφώντος Α.Μ., που οδηγήθηκε στις φυλακές Τρικάλων, επειδή παρέσυρε πέντε ανήλικους στο μοναστήρι του. Το βούλευμα του Συμβ. Πλημμελ. Τρικάλων, χαρακτηρίζει κακούργημα την χορήγηση καταλύματος στο μοναστήρι του δεκατετράχρονου Ε.Μ. Ο ίδιος ηγούμενος ομολόγησε πως και ένας 16χρονος από την Λαμία, βρισκόταν στην μονή Ξενοφώντος τον Ιούλιο του ‘77.Τι γυρεύουν νεαροί έφηβοι στα μοναστήρια;Ο αγιορείτης Μιχαήλ ομολογεί: “Πολλά τα κρούσματα ομοφυλοφιλίας…Ζήτημα ομοφυλοφιλίας τέθηκε στην Σύναξη, αλλά δεν πιστεύω πλέον σ’αυτόν τον θεσμό…η προτεραιότητά τους είναι η βιτρίνα τους……δηλαδή κουκούλωμα…” (”Ελευθεροτυπία» 22-4-2001). Σε συνέντευξή του στο περιοδικό “Τέταρτο” (Ιούνιος 1985),ο Άρχων Μέγας Μυρεψός του Οικ. Πατριαρχείου Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, συζητώντας για το Όρος, ρώτησε τον δημοσιογράφο, αν του “ρίχτηκε κανένας καλόγερος” και στην καταφατική απάντηση του συνομιλητή του, παρατήρησε: “Και εγώ είδα πολλούς να έχουν σπιτωμένους νέους, δόκιμους“."Αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν σε ελληνικό έδαφος να καταργούνται βασικές συνταγματικές διατάξεις όπως αυτή της ισότητας των δυο φύλλων, από ένα Σύνταγμα που το άγχος του να ικανοποιήσει την Εκκλησία το κάνει να αντιφάσκει με τον εαυτό του. Οι μονές του Αγίου όρους απορροφούν κονδύλια της «αιρετικής» Δύσης, τα οποία προέρχονται και από φορολόγηση γυναικών, αλλά δεν επιτρέπουν στις τελευταίες να πατήσουν το πόδι τους σε εδάφη που δεν τους ανήκουν και τα οποία ποτέ δεν υπερασπίστηκαν έναντι οποιουδήποτε κατακτητή. Πάγια αρχή τους ήταν η προδοτική συναλλαγή με κάθε εξουσία.Σε πολλά σουλτανικά φιρμάνια που σώζονται στα μοναστήρια γράφεται: “Επειδή οι Αγιορείται προ των άλλων ραγιάδων εδέχθησαν την υπηκοότητα και απέκτησαν την ασυδοσίαν…“. Οι Αθωνίτες, βλέποντας την πτώση της Πόλης,έστειλαν αντιπροσωπεία στον Σουλτάνο Ορχάν, “προφητεύοντας” την τουρκική κατάκτηση, δηλώνοντας υποταγή. Ο περιηγητής R.Walpole είδε στις Καρυές στις αρχές του 19ου αι. το σχετικό φιρμάνι.Ανανέωση των προνομίων πέτυχαν το 1430 στέλνοντας πρεσβεία στον Μουράτ Β.Το 1453 ζήτησαν και πήραν προστασία από τον Μωάμεθ τον Πορθητή.Στις 26 Απριλίου του 1941, οι μονές του Άθω με εικοσασφράγιστη επιστολή τους προς τον Χίτλερ,ζήτησαν την προστασία του, πετυχαίνοντας να μπει φρουρά στην Ουρανούπολη, η οποία απαγόρευε σε οποιονδήποτε Γερμανό να πατήσει στο Όρος: «…παρακαλούμεν και ικετεύομεν θερμώς την Υμετέραν Εξοχότητα…..Τον…..Κύριον των Κυριευόντων εξ όλης ψυχής…ικετεύοντες όπως επιδαψιλεύη τη Υμετέρα Εξοχότητι υγείαν…επ’αγαθώ του ενδόξου Γερμανικού Έθνους. Υποσημειούμεθα βαθυσεβάστως…». Mε γράμμα του στον «Δαυλό» (τ. 251, 11.’02), ο τ.δημοτικός σύμβουλος της Αθήνας γνωστός συγγραφέας και θεολόγος Γ.Μουστάκης αποκαλύπτει συγχαρητήρια επιστολή προς τον Χίτλερ της Ι.Επιστασίας των 20 εκλεγμένων αντιπροσώπων των αγιορείτικων μονών,με αφορμή την πτώση του Ζιτομίρ, σοβιετικού οχυρού στην Ουκρανία, στα χέρια των Ναζίστών: «…..αγαλλόμενοι κραυγάζομεν εν θαυμασμώ: Έπεσεν το Ζιτομίρ καί εσώθη η Χριστιανοσύνη…..Κύριος ο Θεός κρατύνη την υμετέραν εξουσίαν εις έτη πλείστα…..».Στις 7.6.’44 δημοσιεύτηκε στο «Ελεύθερον Βήμα» είδηση στην οποία εξαίρεται η άριστη συνεργασία που είχαν με τους αγιορείτες ηγουμένους οι γερμανικές αρχές και αναφέρεται πως οι μονές δεν πείνασαν «χάρις εις τας μεγάλας εισαγωγάς τροφίμων εκ μέρους του Γερμανικού στρατού εις το Όρος…»
Είναι ενδεικτική η γνώμη ενός μοναχού για τις αγωνίστριες του Δημοκρατικού Στρατού που κατέφυγαν στο όρος: “η συμμορία αύτη είχε μεθ’εαυτής και δεκάδα των θλιβερών εκείνων γυναικών, τα οποία αποπτύσαντα πάντα χαλινόν αιδούς…..δυστυχής ελληνική φυλή που σε κατήντησεν η πανούκλα του Βορρά” (Καραγιάννη Γιώργου “Εκκλησία και Κράτος. 1833-1977…». Εκδ. “Το Ποντίκι”, 1997).Το καλοκαίρι του ‘44 κατέφυγαν στη μονή Εσφιγμένου γυναικόπαιδα της Ιερισσού για να γλυτώσουν από τα Τάγματα Ασφαλείας.Ο εκπρόσωπος της Ι.Κοινότητας ζήτησε να φύγουν. Ήταν τυχερές,αφού παλιότερα όπως άκουσε ο Άγγλος περιηγητής συνταγματάρχης Leake,γυναίκες που πάτησαν στο απαγορευμένο βουνό, θανατώθηκαν αμέσως.Ο ηγούμενος της ρωσικής μονής Παντελεήμονος Βασίλειος Κριβοσέϊν, συγγραφέας της “μυστικής διδασκαλίας του Γρ.Παλαμά“, κάλεσε τους Γερμανούς να διώξουν τις ικέτιδες, αλλά συνάντησε την αντίδραση των υπολοίπων μοναχών.Ο καλόγερος ήθελε να είναι πιστός στο Τυπικό που περιέχεται στον βίο του αγ. Αθανασίου Μετεώρων, που ορίζει να μην δίνεται τροφή σε γυναίκα που παραβίασε το άβατο “κάν συμβεί υπό λιμού αποθανείν“. Ο Βασίλειος που όπως όλοι οι Σλάβοι αγιορείτες επιδίωκε την διεθνοποίηση του όρους (είχαν στείλει σχετικό υπόμνημα στο Βερολίνο), καταδικάστηκε ερήμην για δοσιλογισμό σε διετή φυλάκιση το 1947, και αργότερα προήχθη σε αρχιεπίσκοπο Βρυξελών της εξόριστης (φιλοναζιστικής) ρωσικής Εκκλησίας.Στην καταδικαστική απόφαση αναφέρεται πως “ικανοποίει κατά συρροήν…όλας τας ορέξεις των κατακτητών” χαρίζοντάς τους λειτουργικά κειμήλια (Γ.Μουστάκης, «Δαυλός» Απριλίου ‘03).
Το Άβατο παραβιάστηκε αρκετές φορές από επώνυμες γυναίκες. Ο πατροκτόνος Σέρβος τσάρος Στέφανος Δουσάν που κατέκτησε τον 14ο αιώνα την Μακεδονία, επισκέφτηκε με την γυναίκα του το Όρος και γέμισε τους καλόγερους προνόμια και δώρα. Στους νεώτερους χρόνους εκτός από την Σουαζί (1931),μπήκαν στο Όρος η «Μις Ευρώπη» Αλίκη Διπλαράκου(1929)και η Ελένη Σκούρα (1932). Γνωστή είναι και η απόπειρα ενός Ρώσου μοναχού (1905) να φιλοξενήσει στο κελί του την καλή του. Αυτό μας παρηγορεί πως ο «ανίκατος μάχαν» Έρωτας μπορεί να μένει ζωντανός ακόμη και στην Αγιορειτική Σαχάρα.
Ο κομμουνιστής συγγραφέας Θ.Κορνάρος, πήγε στο όρος ως εργάτης και μετέφερε τα όσα έζησε στο βιβλίο του “Άγιον όρος, οι Άγιοι χωρίς μάσκα“. Το βιβλίο του κατασχέθηκε από την Εισαγγελεία. Στις 15 Γενάρη του 1934,ο Φώτος Πολίτης,τον υπερασπίζεται με επιφυλλίδα του στην “Πρωϊα“: “Όσοι ενδιαφέρονται λοιπόν πραγματικά για την θρησκεία…αντί να ζητήσουν την κεφαλήν του Κορνάρου επί πίνακι, θάπρεπε να εξακριβώσουν τις καταγγελίες του και να ασκήσουν αυστηρόν έλεγχο εκεί που πρέπει“. Επαινετικά επίσης έγραψαν για το βιβλίο, και οι Πέτρος Χάρης, Κωστής Μπαστιάς, Λιλή Ιακωβίδη (”Αθ.Νέα”, 5-5-’33, “Καθημερινή”, 2-4-’33, και με επιστολή της υπό ημερομηνία 15-4-’33, η ποιήτρια, δημοσιευμένη στο βιβλίο “Ένα μήνα με τους άνδρες….”.). Ο Κορνάρος δημοσίευσε στο βιβλίο αυτό, υπό τον τίτλο “Πνευματική παραγωγή του όρους”, την ερώτηση που σύμφωνα με το εξομολογητάριο του αγ.Νικοδήμου, πρέπει να απευθύνεται στους υποψήφιους για χειροτονία: “Ο υποψήφιος διάκονος πρέπει να ερωτηθή, εάν ανθρωπίνη φύσις, τριβήν εποιήσατο περί την οπισθίαν οπήν, ή εάν εισήλθεν εν αυτή και συνάμα ροήν εποιήσατο…”. Όπως συμπληρώνει ο Κορνάρος είναι “θαύμα” το φαινόμενο να μην τρέμουν τα πόδια του υποψήφιου στο άκουσμα αυτής της περικοπής.
Απαντώντας το 1793 από την Λειψία όπου δεν τον έφτανε η εκδικητική μανία της Εκκλησίας, στις επιθέσεις του δεσπότη Πλαταμώνα Διονύσιου,ο λόγιος Χριστόδουλος Παμπλέκης,παλιός τρόφιμος της Αθωνιάδας Σχολής του θυμίζει τα χρόνια εκείνα: “κάτω εις την αμπελικήν του μοναστηρίου, όχι μόνον έτρωγες και έπινες, ουδέ μόνον ετραγώδεις και εχόρευες με τας λύρας, αλλά και σαρίκι γυναικείον έβανες εις την κεφαλήν σου, και πιστολιαίς έριπτες περιπατών με τους πόδας γυμνούς έως τα γόνατα….οι καλόγκαιροι εφώναζον και σας πουτ…του σχολείου…….οι καλόγκαιροι εφώναζον και ημάς τους ιδίους πουτ…και πούσ…, το οποίον ημείς δεν το καταδεχόμεθα……Διά τούτο εδιώχθην κύριε Ντελή Δήμο (δια να μην είπω άγιε απόστολε) και όχι μόνον εγώ….όσοι δεν ευχαριστούντο εις τας ασελγείας, ακολασίας….” (Ιώσηπου .Μοισιόδακος “Απολογία”, επιμ. Ά.Αγγέλου, σ.οθ΄.).
Ο Ζακ Lacarriere, διαπιστώνει: “Σπάνια έχω κάνει για την θρησκεία συζητήσεις τόσο βλακώδεις και πρωτόγονες όσο στον Άθω….ο αθωνίτης μοναχός αντιπροσωπεύει μια έμμονη επιβίωση των στοιχείων που συγκροτούν το διανοητικό σύμπαν ενός βυζαντινού χωρικού“. Ο ίδιος κοιτάζοντας από έναν μικρό φεγγίτη, είδε: “κατάλαβα γιατί ο αρχοντάρης βιαζόταν να με ξαποστείλει…καμιά δεκαριά καλόγεροι ήσαν τραπεζωμένοι μπροστά σε …τηγανητά, σαλάτες, ψάρια, κρασιά και ρακή….αναγνώρισα μάλιστα κι έναν…ογκώδη και επηρμένο παπά επισκέπτη…Αργότερα διαβάζοντας τον Γρηγόριο Παλαμά….Τρώνε σαν τα γουρούνια έγραφε για τους μοναχούς του Άθω, πίνουν βαρέλια κι όταν μεθύσουν προσποιούνται ότι χρησμοδοτούν“.Ο Κ.Σάθας διαπιστώνει πως “.αι εν τω Άθωνι πολυάριθμοι μοναί, απορροφώσαι τα πλούσια ελέη του ορθοδόξου πληρώματος” “ούδ’επ’ελάχιστον εξεπλήρωσαν την μεγάλην ταύτην αποστολήν” της μόρφωσης του Ελληνισμού, “ουδέν σχολείον συνέστη εν Μετεώροις και εν Άθωνι” ενώ “και η μόλις περί τους υστάτους χρόνους ιδρυθείσα…Αθωνιάς σχολή, πρόξενος πολλών σκανδάλων εγένετο και ανηλεώς διελύθη. Την αυτήν δε τύχην υπέστη και η ….Αθωνιάς τυπογραφία” («Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη», Βενετία 1872, τ.Γ΄, σ.ο΄).
Η Γαλλίδα συγγραφέας Μαρίζ Σουαζί,μεταμφιεσμένη σε άντρα,έζησε εκεί και περιγράφοντας διαφόρους τύπους μοναχών, έγραψε γι’αυτόν που αποκαλεί “βιτσιόζο“: “…Έχει πάντα την επιθυμία του έρωτα….οι πειρασμοί ξεφεύγουν από τα φαρδιά του μανίκια…μυρίζει σπέρμα και ένοχη συνείδηση….“.O Κ.Τσαρούχας αισιοδοξεί στην “Απογευματινή”(2-12-’79): “Ακριβά θα κοστίζει η φρέσκια σάρκα σε ηγούμενους, ηγούμενες και άλλους ρασοφόρους εκμαυλιστές ανηλίκων για μοναστήρια“. Το δημοσίευμα αναφέρεται στον ηγούμενο της μονής Ξενοφώντος Α.Μ., που οδηγήθηκε στις φυλακές Τρικάλων, επειδή παρέσυρε πέντε ανήλικους στο μοναστήρι του. Το βούλευμα του Συμβ. Πλημμελ. Τρικάλων, χαρακτηρίζει κακούργημα την χορήγηση καταλύματος στο μοναστήρι του δεκατετράχρονου Ε.Μ. Ο ίδιος ηγούμενος ομολόγησε πως και ένας 16χρονος από την Λαμία, βρισκόταν στην μονή Ξενοφώντος τον Ιούλιο του ‘77.Τι γυρεύουν νεαροί έφηβοι στα μοναστήρια;Ο αγιορείτης Μιχαήλ ομολογεί: “Πολλά τα κρούσματα ομοφυλοφιλίας…Ζήτημα ομοφυλοφιλίας τέθηκε στην Σύναξη, αλλά δεν πιστεύω πλέον σ’αυτόν τον θεσμό…η προτεραιότητά τους είναι η βιτρίνα τους……δηλαδή κουκούλωμα…” (”Ελευθεροτυπία» 22-4-2001). Σε συνέντευξή του στο περιοδικό “Τέταρτο” (Ιούνιος 1985),ο Άρχων Μέγας Μυρεψός του Οικ. Πατριαρχείου Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, συζητώντας για το Όρος, ρώτησε τον δημοσιογράφο, αν του “ρίχτηκε κανένας καλόγερος” και στην καταφατική απάντηση του συνομιλητή του, παρατήρησε: “Και εγώ είδα πολλούς να έχουν σπιτωμένους νέους, δόκιμους“."Αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν σε ελληνικό έδαφος να καταργούνται βασικές συνταγματικές διατάξεις όπως αυτή της ισότητας των δυο φύλλων, από ένα Σύνταγμα που το άγχος του να ικανοποιήσει την Εκκλησία το κάνει να αντιφάσκει με τον εαυτό του. Οι μονές του Αγίου όρους απορροφούν κονδύλια της «αιρετικής» Δύσης, τα οποία προέρχονται και από φορολόγηση γυναικών, αλλά δεν επιτρέπουν στις τελευταίες να πατήσουν το πόδι τους σε εδάφη που δεν τους ανήκουν και τα οποία ποτέ δεν υπερασπίστηκαν έναντι οποιουδήποτε κατακτητή. Πάγια αρχή τους ήταν η προδοτική συναλλαγή με κάθε εξουσία.Σε πολλά σουλτανικά φιρμάνια που σώζονται στα μοναστήρια γράφεται: “Επειδή οι Αγιορείται προ των άλλων ραγιάδων εδέχθησαν την υπηκοότητα και απέκτησαν την ασυδοσίαν…“. Οι Αθωνίτες, βλέποντας την πτώση της Πόλης,έστειλαν αντιπροσωπεία στον Σουλτάνο Ορχάν, “προφητεύοντας” την τουρκική κατάκτηση, δηλώνοντας υποταγή. Ο περιηγητής R.Walpole είδε στις Καρυές στις αρχές του 19ου αι. το σχετικό φιρμάνι.Ανανέωση των προνομίων πέτυχαν το 1430 στέλνοντας πρεσβεία στον Μουράτ Β.Το 1453 ζήτησαν και πήραν προστασία από τον Μωάμεθ τον Πορθητή.Στις 26 Απριλίου του 1941, οι μονές του Άθω με εικοσασφράγιστη επιστολή τους προς τον Χίτλερ,ζήτησαν την προστασία του, πετυχαίνοντας να μπει φρουρά στην Ουρανούπολη, η οποία απαγόρευε σε οποιονδήποτε Γερμανό να πατήσει στο Όρος: «…παρακαλούμεν και ικετεύομεν θερμώς την Υμετέραν Εξοχότητα…..Τον…..Κύριον των Κυριευόντων εξ όλης ψυχής…ικετεύοντες όπως επιδαψιλεύη τη Υμετέρα Εξοχότητι υγείαν…επ’αγαθώ του ενδόξου Γερμανικού Έθνους. Υποσημειούμεθα βαθυσεβάστως…». Mε γράμμα του στον «Δαυλό» (τ. 251, 11.’02), ο τ.δημοτικός σύμβουλος της Αθήνας γνωστός συγγραφέας και θεολόγος Γ.Μουστάκης αποκαλύπτει συγχαρητήρια επιστολή προς τον Χίτλερ της Ι.Επιστασίας των 20 εκλεγμένων αντιπροσώπων των αγιορείτικων μονών,με αφορμή την πτώση του Ζιτομίρ, σοβιετικού οχυρού στην Ουκρανία, στα χέρια των Ναζίστών: «…..αγαλλόμενοι κραυγάζομεν εν θαυμασμώ: Έπεσεν το Ζιτομίρ καί εσώθη η Χριστιανοσύνη…..Κύριος ο Θεός κρατύνη την υμετέραν εξουσίαν εις έτη πλείστα…..».Στις 7.6.’44 δημοσιεύτηκε στο «Ελεύθερον Βήμα» είδηση στην οποία εξαίρεται η άριστη συνεργασία που είχαν με τους αγιορείτες ηγουμένους οι γερμανικές αρχές και αναφέρεται πως οι μονές δεν πείνασαν «χάρις εις τας μεγάλας εισαγωγάς τροφίμων εκ μέρους του Γερμανικού στρατού εις το Όρος…»
Είναι ενδεικτική η γνώμη ενός μοναχού για τις αγωνίστριες του Δημοκρατικού Στρατού που κατέφυγαν στο όρος: “η συμμορία αύτη είχε μεθ’εαυτής και δεκάδα των θλιβερών εκείνων γυναικών, τα οποία αποπτύσαντα πάντα χαλινόν αιδούς…..δυστυχής ελληνική φυλή που σε κατήντησεν η πανούκλα του Βορρά” (Καραγιάννη Γιώργου “Εκκλησία και Κράτος. 1833-1977…». Εκδ. “Το Ποντίκι”, 1997).Το καλοκαίρι του ‘44 κατέφυγαν στη μονή Εσφιγμένου γυναικόπαιδα της Ιερισσού για να γλυτώσουν από τα Τάγματα Ασφαλείας.Ο εκπρόσωπος της Ι.Κοινότητας ζήτησε να φύγουν. Ήταν τυχερές,αφού παλιότερα όπως άκουσε ο Άγγλος περιηγητής συνταγματάρχης Leake,γυναίκες που πάτησαν στο απαγορευμένο βουνό, θανατώθηκαν αμέσως.Ο ηγούμενος της ρωσικής μονής Παντελεήμονος Βασίλειος Κριβοσέϊν, συγγραφέας της “μυστικής διδασκαλίας του Γρ.Παλαμά“, κάλεσε τους Γερμανούς να διώξουν τις ικέτιδες, αλλά συνάντησε την αντίδραση των υπολοίπων μοναχών.Ο καλόγερος ήθελε να είναι πιστός στο Τυπικό που περιέχεται στον βίο του αγ. Αθανασίου Μετεώρων, που ορίζει να μην δίνεται τροφή σε γυναίκα που παραβίασε το άβατο “κάν συμβεί υπό λιμού αποθανείν“. Ο Βασίλειος που όπως όλοι οι Σλάβοι αγιορείτες επιδίωκε την διεθνοποίηση του όρους (είχαν στείλει σχετικό υπόμνημα στο Βερολίνο), καταδικάστηκε ερήμην για δοσιλογισμό σε διετή φυλάκιση το 1947, και αργότερα προήχθη σε αρχιεπίσκοπο Βρυξελών της εξόριστης (φιλοναζιστικής) ρωσικής Εκκλησίας.Στην καταδικαστική απόφαση αναφέρεται πως “ικανοποίει κατά συρροήν…όλας τας ορέξεις των κατακτητών” χαρίζοντάς τους λειτουργικά κειμήλια (Γ.Μουστάκης, «Δαυλός» Απριλίου ‘03).
Το Άβατο παραβιάστηκε αρκετές φορές από επώνυμες γυναίκες. Ο πατροκτόνος Σέρβος τσάρος Στέφανος Δουσάν που κατέκτησε τον 14ο αιώνα την Μακεδονία, επισκέφτηκε με την γυναίκα του το Όρος και γέμισε τους καλόγερους προνόμια και δώρα. Στους νεώτερους χρόνους εκτός από την Σουαζί (1931),μπήκαν στο Όρος η «Μις Ευρώπη» Αλίκη Διπλαράκου(1929)και η Ελένη Σκούρα (1932). Γνωστή είναι και η απόπειρα ενός Ρώσου μοναχού (1905) να φιλοξενήσει στο κελί του την καλή του. Αυτό μας παρηγορεί πως ο «ανίκατος μάχαν» Έρωτας μπορεί να μένει ζωντανός ακόμη και στην Αγιορειτική Σαχάρα.
Σάββατο 13 Ιουνίου 2009
ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ
ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ«για τη Διάσωση και Ανάδειξη της αληθινής Ελληνικής Παραδόσεως»
Ν. Π. Μη Κερδοσκοπικό Πρωτοδ. Αθηνών
8201 / 7.7.1997 τροπ. 7896 / 20. 6.2001 τροπ. 4261/1.4.2003
Τηλεομοιότυπο (fax) 210-9880821
Ταχ. διεύθυνση Ταχ. Θυρίδα 78211 Άλιμος 17400
Ηλ. διεύθυνση ysee@ysee.gr
Δικτυακός τόπος www.ysee.gr
ΥΠΟΜΝΗΜΑ
του
ΥΠΑΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ (Υ.Σ.Ε.Ε.)
για
την ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
την ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΥΤΗΣ ΩΣ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ»
την ΘΕΣΜΙΚΗ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΟΝΟΜΙΑΣ, ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ ΤΗΣ
Αθήνα 7 Μαΐου 2006
Υποβάλλεται:
1. Πρόεδρο της Δημοκρατίας
κ. Κάρολο Παπούλια
2. Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων
κα Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα
3. Πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Καραμανλή
4. Υπουργό Εσωτερικών
κ. Προκόπη Παυλόπουλο
5. Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων
κα Μαριέττα Γιαννάκου
6. Υπουργό Πολιτισμού
κ. Γεώργιο Βουλγαράκη
Κοινοποιείται:
1. Secretary to the Committee on Economic, Social and Cultural Rights Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights Office 1-025, Palais Wilson, Palais des Nations 8-14 Avenue de la Paix 1211 Geneva 10, Switzerland
2. UNESCO General Director Mr Koichiro Matsuura 7, place de Fontenoy, 75352 Paris 07 SP, B.P. 3.07 Paris, France
3. The President of the European Parliament, Mr. Josep Borrell Fontelles rue Wiertz, B-1047 Brussels, Belgium
4. The European Commission against Racism and Intolerance Εuropean Council, F-67075 Strasbourg CEDEX, France
5. Πολιτικό κόμμα «Νέα Δημοκρατία» Ρηγίλλης 18, Αθήνα 10674
6. Πολιτικό κόμμα «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα» Χαριλάου Τρικούπη 50, Αθήνα 10680
7. Πολιτικό κόμμα «Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος» Λεωφόρος Ηρακλείου 145, Ν. Ιωνία 14231
8. Πολιτικό κόμμα «Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας» Πλατεία Ελευθερίας 1, Αθήνα 10553
9. Συνήγορος του Πολίτη, Κύκλος Δικαιωμάτων του Ανθρώπου Χατζηγιάννη Μέξη 5, Αθήνα 11528
10. The European Ombudsman, 1 Avenue du Président Robert Schuman, B.P. 403, FR-67001 Strasbourg Cedex, France
11. Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη Κριεζώτου 6, Αθήνα 10671
12. Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών Ελσίνκι, Τ.Θ. 60820, Τ.Κ. 15304 Γλυκά Νερά
13. «Παγκόσμιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών» - «World Congress of Ethnic Religions» W.C.E.R., Vivulskio 27-4, LT-2009 Vilnius, Lithuania
14. TInternational Centre for Cultural Studies - World Council of Elders of the Ancient Traditions, 3607, Haystack Lane, Bensalem, PA 19020
15. Human Rights Watch, Rue Van Campenhout 15, 1000 Brussels, Belgium
16. Federation Internationale des Droits de l’Homme T(F.I.D.H.) T17, passage de la main d'or, 75011 Paris, France
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 1 από 12
ΕΠΙΣΗΜΗ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ
Διά του παρόντος, γνωστοποιείται και επισήμως στον ανώτατο άρχοντα της Ελληνικής Δημοκρατίας, στις αρμόδιες αρχές της Πολιτείας, αλλά και σε άλλους αρμόδιους φορείς (διεθνείς Οργανισμούς, Ελληνικά πολιτικά Κόμματα, Μη κυβερνητικές Οργανώσεις, κ.ά.) η παγκοίνως γνωστή ύπαρξη πολυαρίθμων Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι ζουν και θρησκεύονται κατά τα Εθνικά (δηλαδή προχριστιανικά) Ελληνικά «ειωθότα και νομιζόμενα».
Κύριος, αλλά όχι αποκλειστικός φορέας εκπροσωπήσεως των ως άνω Ελλήνων πολιτών είναι το Ύπατο Συμβούλίο των Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε.) (Uβλ. επισυναπτόμενο 1U). Η έκφραση «αλλά όχι αποκλειστικός» τονίζεται, διότι ο οργανικός – πολυμορφικός χαρακτήρας της προχριστιανικής μας λατρευτικής εκφράσεως, αντίκειται σε κάθε μορφής μοναδικότητα ή αποκλειστικότητα στην οργάνωση των ζητημάτων της. Δηλώνεται επίσης εδώ, ότι όλες οι στην συνέχεια του παρόντος, αναφορές στην ονομασία «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ», δεν δεσμεύουν το σύνολο των παραπάνω Ελλήνων πολιτών, αλλά μόνον όσους εξ αυτών:
1. αυτοπροσδιορίζονται ως «Έλληνες Εθνικοί», και
2. οικειοθελώς δέχονται και αναγνωρίζουν ως εκπρόσωπό τους έναντι της Πολιτείας τον παραπάνω φορέα.
Για τον αυτοπροσδιορισμό των ανωτέρω Ελλήνων πολιτών, ο όρος «Ελληνική Εθνική Θρησκεία» προκρίνεται και επιλέγεται έναντι των αδοκίμων όρων «Δωδεκαθεϊσμός» (ο οποίος ουδέποτε εχρησιμοποιήθη υπό των Ελλήνων της προχριστιανικής εποχής) και «Αρχαία Ελληνική Θρησκεία» (ο οποίος παραπλανά και προκαλεί συνειρμούς περί δήθεν «νεκράς» Θρησκείας), δίχως βεβαίως αυτή η πρόκριση και επιλογή να σημαίνει αντιπαλότητα, είτε προς τους ως άνω όρους, είτε προς όσους Έλληνες πολίτες επιλέγουν να τους χρησιμοποιούν για να αυτοπροσδιορισθούν ως άτομα ή θρησκευτικές κινήσεις.
Οι ακολουθούντες την Ελληνική Εθνική Θρησκεία ορίζουμε αυτήν, ως το σύνολο των «νομιζομένων» των Εθνικών (δηλαδή μη χριστιανών) Ελλήνων του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, για τον Κόσμο, για τους Θεούς, για την εκδηλωμένη φύση, για τα ζώα και τους ανθρώπους. Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία δεν έχει ιδρυθεί από έναν ή περισσότερους ανθρώπους, «προφήτες» ή «θεανθρώπους», αλλά αποτελεί μία δίχως αρχή και τέλος πνευματική συνεξέλιξη με την βιολογική, κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική οντότητα του έθνους που λέγεται Ελληνικό.
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 2 από 12
Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία βασίζεται επάνω στην αλήθεια του Κόσμου και δέχεται την πραγματικότητα όπως εκείνη είναι και όχι όπως την θέλει η ανθρώπινη ανασφάλεια. Αναγνωρίζει την Δικαιοσύνη και την Αρμονία ως κυρίαρχους νόμους του Σύμπαντος και δεν προβάλλει με βέβηλο τρόπο διάφορα ανθρώπινα ή ζωώδη συναισθήματα στις σφαίρες των Θεών. Δεν ηθικολογεί, δεν δικάζει υποτιθέμενους αμαρτωλούς, ούτε εκφοβίζει ανασφαλείς ανθρώπους, αλλά διδάσκει στον άνθρωπο την ύψιστη σοφία τού να αποδέχεται την πραγματικότητα, να συμμετέχει σε αυτήν και να τιμά όλα εκείνα που την συνέχουν (δηλαδή τους φυσικούς νόμους και τους Θεούς).
Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία έχει κυρίως συλλογική διάσταση και ασκεί ευεργετική - διαπλαστική επίδραση επάνω στην κοινότητα. Ο ιερέας της αποτελεί τον εκπρόσωπο, κατά κανόνα μάλιστα εκλεγμένο, της κοινότητος απέναντι στους Θεούς, πρωτεύοντα δε ρόλο, παίζει όχι το θεολόγημα αλλά η πράξις, η επαναλαμβανόμενη τελετουργία η οποία διατηρεί αδιάσπαστη την αόρατη αλυσίδα της ζωής των γενών, η οποία ενώνει το παρελθόν με το μέλλον και τους προγόνους με τους απογόνους.
Η λατρευτική πράξη της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, δεν γίνεται σε «ευκτηρίους οίκους», αλλά λατρευτικό κέντρο αυτής ήταν, είναι και θα είναι ο Βωμός (υπαίθριος ή εστεγασμένος σε κτίριο, το οποίο ωστόσο, αν και ονομάζεται Ναός, ουδεμία σχέση έχει με ό,τι σημαίνει ο όρος στις συναθροιστικές λατρείες άλλων Θρησκειών).
Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία είναι Θρησκεία:
• Αυτόχθων
• Φυσική
• Προαιώνια
• Οργανική
• Πολυμορφική
• Πολυθεϊστική
• Ιστορικώς και κοινωνικώς γνωστή
• Ζώσα
• Εθνική
(Uβλ. επισυναπτόμενο 2U).
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 3 από 12
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
Ως φυσική, οργανική – πολυμορφική, πολυθεϊστική, ιστορικώς και κοινωνικώς γνωστή και ζώσα, καθώς και κυρίως αυτόχθων, προαιώνια και εθνική, η Ελληνική Εθνική Θρησκεία είναι αυτομάτως νόμιμος καθ’ όλα, από την στιγμή που Έλληνες πολίτες δηλώνουν, ότι ασπάζονται την κοσμοθέασή της και ότι τελούν κάποιες από τις ιεροπραξίες της προς τιμήν των Θεών της.
Καθώς κάτι τέτοιο δεν εναντιώνεται «στην δημόσια ασφάλεια, τάξη, υγεία και ηθική ή στα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες των άλλων» (άρθρο 18 παρ.3 του ν. 2462 / 1997), το δικαίωμα υιοθεσίας των Ελληνικών Εθνικών θρησκευτικών πεποιθήσεων και η ελευθερία να εκδηλώνονται αυτές, είτε ατομικώς είτε «από κοινού με άλλους μέσω της λατρείας, πράξεων ιεροτελεστίας, πρακτικής και διδασκαλίας» (άρθρο 18 παρ.1 σε συνδυασμό με το άρθρο 21), αλλά και της ελευθέρας διαδόσεως των Ελληνικών Εθνικών θρησκευτικών πεποιθήσεων (άρθρο 19) καλύπτεται ήδη πλήρως υπό του Έλληνος Νομοθέτου, μετά την κύρωση στις 21.2.1997 διά του ν. 2462 / 1997 «του Διεθνούς Συμφώνου για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, κ.λπ.», που αποτελεί υπερνομοθετικό Δίκαιο, όπως ρητώς και κατηγορηματικώς αναγνωρίζει το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος («οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς Δικαίου καθώς και οι Διεθνείς Συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και την θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμίας, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού Ελληνικού Δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου»).
Σαφές είναι ότι διά του ως άνω ν. 2462 / 1997 καθίστανται, όπως ορίζει το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, εντελώς ανίσχυροι πάντες οι επί του ζητήματος έως προσφάτως λειτουργούντες αντίθετοι νόμοι – απολιθώματα, που προέρχονται από πολιτικώς ανώμαλες εποχές (εκ του δικτατορικού καθεστώτος της 4PηςP Αυγούστου και εκ της γερμανικής κατοχής).
Εκ των ανωτέρω, είναι επίσης σαφές ότι ουδεμία περαιτέρω διατύπωση ή «αναγνώριση» εκ μέρους της Πολιτείας απαιτείται για το δικαίωμα της πεποιθήσεως και της ελευθέρας λατρείας των θρησκευτών της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας σε επίπεδο ατομικού δικαιώματος. Προβληματική είναι όμως η άσκηση άλλων επιμέρους θρησκευτικών ατομικών δικαιωμάτων τους, στις περιπτώσεις που αυτά συνδέονται αμέσως ή εμμέσως με το μη υφιστάμενο έως σήμερα κοινωνικό δικαίωμα της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, ήτοι το δικαίωμα που αφορά μία Θρησκεία ως αφηρημένη και συλλογική οντότητα (δικαίωμα να υπάρχει αυτή, ως Ν. Π. εντός του εννόμου πλαισίου της Πολιτείας, δικαίωμα να αναγνωρίζεται ως ισχυρός ο Αστικός Κώδιξ αυτής, δικαίωμα να είναι ισότιμος μεταξύ των υπολοίπων Θρησκειών και δικαίωμα να της αποδίδεται τιμή). Έως και σήμερα δεν υπάρχει καμμία απολύτως διαδικασία βάσει της οποίας η Ελληνική Πολιτεία, μπορεί να «αναγνωρίζει Θρησκείες», με αποτέλεσμα οι Θρησκείες να είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτες και ανυπόστατες, εξαιρουμένων μόνον των 3 θεωρουμένων ως «βυζαντινών»
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 4 από 12
(Ορθοδοξία, Ιουδαϊσμός και Μωαμεθανισμός) στις οποίες έχει με ειδικούς νόμους αποδοθεί προνομιακώς το ως άνω κοινωνικό δικαίωμα.
Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, ως Θρησκεία αυτόχθων, προαιώνια, ιστορικώς και κοινωνικώς γνωστή και, κυρίως, εθνική, θεωρεί αυτονόητο, ότι δεν μπορεί να καταφύγει ως τυχαίο «νέο θρησκευτικό κίνημα» στην έμμεση, πλαγία και σκιώδη ψευδο«αναγνώρισή» της ως «ανεκτής» διά της αποκτήσεως ενός υποτιθεμένου «ευκτηρίου οίκου», ο οποίος άλλωστε ουδεμία υπόσταση έχει στην ημετέρα μορφή λατρείας, συνεπώς ζητεί διά του παρόντος την απόκτηση νομικής προσωπικότητος ως απαραίτητο τμήμα του κοινωνικού της δικαιώματος.
Με το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, μέσα από την δική της μακραίωνα ιστορική διαδρομή και μέσα από τον σύγχρονο δικό της χαρακτήρα, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί εκ του μακρού δημιουργικού έργου των συγχρόνων φορέων της (Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών, παραρτήματα και συνεργαζόμενες ομάδες), καθώς και μέσα από την πλήρη αποδοχή – αναγνώριση - αρωγή αυτών, υπό ομοειδών πολυθεϊστικών Εθνικών Θρησκειών του πλανήτη (World Congress of Ethnic Religions, Παγκόσμιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών και TWorld Council of Elders of the Ancient TraditionsT, Παγκόσμιο Συμβούλιο ηγετών των Αρχαίων Παραδόσεων Uβλ. επισυναπτόμενο 3U), η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, αφού προηγουμένως ορίζει ως πρωτεύοντα και πραγματικά προβλήματά της σε επίπεδο κοινωνικού δικαιώματος,
1. την παράλειψη της Πολιτείας να προβλέψει στην έως σήμερα νομοθεσία της την χορήγηση νομικής προσωπικότητος σε θρησκευτικές κοινότητες πέραν των ανωτέρω τριών Θρησκειών, που αποτελούν Ν.Π.Δ.Δ., και
2. την ένεκα αυτού αλλά και ένεκα της ογκώδους κρατικής υποστηρίξεως, οικονομικής ενισχύσεως και θεσμικής προβολής της «επικρατούσης» Θρησκείας, κραυγαλέα έλλειψη ισονομίας, ισοπολιτείας αλλά και ισηγορίας μεταξύ των διαφόρων εντός της Ελληνικής επικρατείας Θρησκειών,
απευθύνεται διά του παρόντος Υπομνήματος στην Ελληνική Πολιτεία και αρμοδίως αιτείται
1. την ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
2. την ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΩΣ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ»
3. την ΘΕΣΜΙΚΗ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΟΝΟΜΙΑΣ – ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ - ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 5 από 12
1 ΑΙΤΗΜΑ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ
ΘΡΗΣΚΕΙΑ
1α: ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΗ «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΝΟΜΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ»
Συνυπογράφουμε κατ’ αρχάς και δηλώνουμε, ότι πρέπει να επανεξετασθούν και να υλοποιηθούν τα προτεινόμενα από την «Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη» (Δεκέμβριος 2005) άρθρα 1 – 7, 9 – 15 και 18 - 20 στην σχετική της Πρόταση Νόμου, προς την Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων με τίτλο «Ρύθμιση σχέσεων Πολιτείας και Εκκλησίας, Θρησκευτικές Ενώσεις και κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας», αναφορικά με την οργάνωση και λειτουργία «όλων ανεξαιρέτως των αυτοτελών θρησκευτικών κοινοτήτων».
Επειδή όμως η ικανοποίηση της δικής μας ανάγκης για νομική προσωπικότητα δεν μπορεί να σχετίζεται με και να επηρεάζεται από την εμφανή απροθυμία της Ελληνικής Πολιτείας να προβεί σε διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας και να μετατρέψει την Εκκλησία της Ελλάδος και τα υπόλοιπα θρησκευτικά Ν.Π.Δ.Δ. σε ιδιωτικού δικαίου Θρησκευτικές Ενώσεις (άρθρο 4),
αιτούμεθα
την άμεσο μερική υλοποίηση (άρθρα 1 – 3 και 5 - 6) των προτεινομένων τής ανωτέρω Μη κυβερνητικής Οργανώσεως (Uεπισυναπτόμενο 4U).
Η Ελληνική Πολιτεία οφείλει λοιπόν διά νόμου να θεσμοθετήσει άμεσα «θρησκευτικό νομικό πρόσωπο» ιδιωτικού δικαίου («Θρησκευτική Ένωση») ως «μοναδικό φορέα της συλλογικής θρησκευτικής δράσης με ταυτόχρονη αναγνώριση στα μέλη του ελευθερίας, ώστε να καθορίζουν κατά το δοκούν τα οργανωτικά τους ζητήματα» (αιτιολογική έκθεση επί του ως άνω άρθρου 2). Η απόκτηση νομικής προσωπικότητος της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας θα γίνει μόνον μέσα από το εν λόγω θεσμικό πλαίσιο των «Θρησκευτικών Ενώσεων», το οποίο είναι το μοναδικό που δεν προσβάλλει την αξιοπρέπειά της, δεν αλλοιώνει τον χαρακτήρα και την φύση της και δεν διαστρέφει την κοινωνική της παράσταση (είτε με το να παρουσιάζεται αυτή, όπως συμβαίνει έως σήμερα, ως τυχαίο μη κερδοσκοπικό νομικό πρόσωπο, Αστική Εταιρεία στην καλύτερη των περιπτώσεων ή ευκόλως αλώσιμο Σωματείο στην χειρότερη, είτε, όπως συμβαίνει με την Εκκλησία της Ελλάδος και τους λοιπούς που σήμερα αποτελούν Ν.Π.Δ.Δ., ως θρησκευτικά μορφώματα που διαπλέκονται με το Κράτος).
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 6 από 12
1β. ΑΠΑΡΙΘΜΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 3 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Στο νέο Ελληνικό Σύνταγμα, όπως θα προκύψει από την επόμενη Βουλή των Ελλήνων, η οποία τυγχάνει και αναθεωρητική, πρέπει να απαριθμούνται στο άρθρο 3 όλες οι εν Ελλάδι λειτουργούσες Θρησκείες, στις οποίες φυσικά πρέπει να περιλαμβάνεται και η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, δηλούσης της ονομασίας κατ’ εξαίρεση στην προκείμενη περίπτωση όχι στενώς τον ημέτερο φορέα, αλλά το σύνολο των συμπολιτών μας που θρησκεύονται κατά τα Εθνικά (δηλαδή προχριστιανικά) Ελληνικά «ειωθότα και νομιζόμενα».
Είναι αδιανόητο το προσανατολισμένο προς τα ευρωπαϊκά δεδομένα Ελληνικό Σύνταγμα, παρ’ όλο που επιμένει να κάνει λόγο στο συγκεκριμένο άρθρο για Θρησκεία «επικρατούσα» (με ασαφή και νεφελώδη μάλιστα έννοια), να απαξιοί να αναφέρει και τις υπόλοιπες Θρησκείες, με τις οποίες υποτίθεται ότι αυτή συγκρίνεται και αναγνωρίζεται και προσδιορίζεται ως τέτοια. Το ισχύον Σύνταγμα του θεοκρατικού Ιράν, έχει τουλάχιστον το θάρρος να εμφανίζει εντός των αναγνωρισμένων θρησκευτικών μειοψηφιών («recognized religious minorities») της εν λόγω χώρας (ελεύθερες μάλιστα «να λειτουργούν σύμφωνα με τον δικό τους Κανόνα σε θέματα προσωπικών σχέσεων και θρησκευτικής εκπαιδεύσεως») και την Περσική Εθνική Θρησκεία, τον Ζωροαστρισμό (Uβλ. επισυναπτόμενο 5U).
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 7 από 12
2 ΑΙΤΗΜΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΩΣ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ»
2α. ΨΗΦΙΣΗ ΝΟΜΟΥ «ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ»
Πέραν της προαναφερθείσης νομικής προσωπικότητος, η οποία πρέπει άλλωστε να δοθεί σε όλες τις εντός της Ελληνικής επικρατείας Θρησκείες, η Πολιτεία οφείλει ειδικότερα να χορηγήσει στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία και την ηθική της αποκατάσταση και υλική στήριξη μετά από αιώνες καταδιώξεων (Uβλ. επισυναπτόμενο 6U), συκοφαντιών, χυδαίων καθυβρίσεων και φυσικών επιθέσεων εναντίον της από πλευράς των κυριάρχων επυλίδων μονοθεϊστικών δογμάτων, πολλές εκ των οποίων δυστυχώς συνεχίζονται έως και τις ημέρες μας (Uβλ. επισυναπτόμενο 7U). Γι’ αυτό η Πολιτεία οφείλει, να ψηφίσει νόμο «Περί Προστασίας της Εθνικής Κληρονομιάς», ο οποίος θα εξασφαλίζει την προστασία, διάσωση και περαιτέρω διάδοση του συνόλου της Εθνικής μας κληρονομιάς, τόσο προχριστιανικής όσο και μεταχριστιανικής.
Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία αποτελούσα ουχί μνημειακή αλλά ζώσα εκδήλωση του προχριστιανικού τμήματος της Εθνικής μας κληρονομιάς, θα αναγνωρίζεται ως τέτοια και θα τίθεται υπό την προστασία της Πολιτείας, η οποία θα ενισχύει τις προσπάθειες για διάσωση και περαιτέρω διάδοσή της, όπως οφείλει επίσης να κάνει αυτή και για μία σειρά λαϊκών εθίμων, τα οποία κατ’ ουσίαν ανήκουν στο προχριστιανικό τμήμα της Εθνικής μας κληρονομιάς (λ.χ. πυροβασίες, καρναβάλια, κ.ά. Uβλ. επισυναπτόμενο 8U).
Όπως και στο σημείο 1β του παρόντος («ΑΠΑΡΙΘΜΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 3 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ».), έτσι και στην προκείμενη περίπτωση, διά του όρου Ελληνική Εθνική Θρησκεία ορίζεται κατ΄ εξαίρεση όχι στενώς ο ημέτερος φορέας, αλλά το σύνολο των συμπολιτών μας που θρησκεύονται κατά τα Εθνικά (δηλαδή προχριστιανικά) Ελληνικά «ειωθότα και νομιζόμενα».
2β. ΠΑΓΙΑ ΑΔΕΙΟΔΟΤΗΣΗ ΓΙΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΘΝΙΚΑ ΙΕΡΑ ΓΙΑ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.
Διά του προαναφερθέντος νόμου «Περί Προστασίας της Εθνικής Κληρονομιάς» πρέπει επίσης να αναγνωρίζεται ρητώς ο λατρευτικός χαρακτήρας των αρχαιολογικών χώρων που περιέχουν υπολείμματα Εθνικών Ιερών και η προσβασιμότης αυτών για λατρευτικούς λόγους, καθώς αφενός ο χαρακτηρισμός ενός λατρευτικού χώρου ως «αρχαιολογικού», δεν αναιρεί τον λατρευτικό χαρακτήρα αυτού και αφετέρου στις αρχαίες και αυτόχθονες Θρησκείες και Παραδόσεις, το δικαίωμα της προσβάσεως για λατρευτικούς λόγους είναι προ πολλού διεθνώς αναγνωρισμένο, εκ της «Διακηρύξεως τού Ο.Η.Ε. περί των Δικαιωμάτων των αυτοχθόνων πληθυσμών» (άρθρα 12 και 13, Uβλ. επισυναπτόμενο 9U).
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 8 από 12
Έως τότε, και για λόγους οικονομίας χρόνου και αποφυγής ασκόπου αλληλογραφίας, θα πρέπει να εξασφαλισθεί παγίως υπό του αρμοδίου Υπουργείου (Υπουργείο Πολιτισμού) το δικαίωμα προσβάσεώς μας για λατρευτικούς σκοπούς στους χώρους αυτούς, η οποία άλλωστε πρόσβαση ήδη εδώ και καιρό μάς επιτρέπεται μετά από αιτήσεις μας και έγγραφες άδειες των αρμοδίων αρχών, πράγμα που από πλευράς μας θεωρούμε, ότι τιμά την Ελληνική Πολιτεία, η οποία δείχνει να κάνει δειλά αλλά σταθερά βήματα προς την πραγματική ανεξιθρησκία. Αυτονόητο θεωρούμε το ότι κατά τις λατρευτικές εκδηλώσεις και μόνον αυτές, η πρόσβαση πρέπει να είναι για τους θρησκευτές ελευθέρα και δωρεάν.
Επιπροσθέτως έως την ψήφιση του νόμου «Περί Προστασίας της Εθνικής Κληρονομιάς», και για την κατεύθυνση εκεί του μεγαλυτέρου όγκου των λατρευτικών μας εκδηλώσεων, αιτούμαστε από το αρμόδιο Υπουργείο (Υπουργείο Πολιτισμού) να μας παραχωρηθεί μακροχρονίως η λατρευτική χρήση περίπου 100 τ.μ. επί της ευρυτέρας περιοχής του αρχαιολογικού χώρου των Αθηνών (λ.χ. επί του λόφου των Νυμφών ή επί του λόφου των Μουσών) με δικαίωμα ωστόσο ανεγέρσεως στην συγκεκριμένη έκταση ενός περικαλλούς μαρμάρινου βωμού της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας. Τόσο η συγκεκριμένη έκταση, όσο και ο βωμός θα εξακολουθήσουν να αποτελούν ιδιοκτησία της Πολιτείας.
Επί του γενικοτέρου τέλος ζητήματος της ιδιοκτησίας όσων αρχαιολογικών χώρων περιέχουν υπολείμματα Εθνικών Ιερών, δηλώνουμε ρητώς ότι, από πλευράς μας αναγνωρίζουμε για λόγους εθνικού συμφέροντος όλα τα επ’ αυτών υπό του νόμου οριζόμενα δικαιώματα της Ελληνικής Πολιτείας, εκ των οποίων άλλωστε, στα πλαίσια της αμοιβαίας καλής πίστεως, ουδέν ακυρώνει τα λατρευτικά μας δικαιώματα.
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 9 από 12
3 . ΑΙΤΗΜΑ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΚΑΘΙΕΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΣΟΝΟΜΙΑΣ, ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΗΓΟΡΙΑΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
Δίκην προοιμίου δηλώνουμε, ότι κατ’ αρχάς θεωρούμε κάτι περισσότερο από αυτονόητο πως η όποια πραγματική Ισονομία, Ισοπολιτεία και Ισηγορία της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας και των άλλων μειοψηφικών Θρησκειών απέναντι στην νυν «επικρατούσα», απαιτεί τον προηγούμενο πλήρη διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, καθώς μόνον αυτός μπορεί να εγγυηθεί πειστικά την απαιτούμενη θρησκευτική ουδετερότητα της Πολιτείας και την έργω εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων για όλες τις Θρησκείες και τους λειτουργούς τους.
Μέχρι τότε ωστόσο και ως μερική και προσωρινή μόνον εξασφάλιση μίας στοιχειώδους Ισονομίας, Ισοπολιτείας και Ισηγορίας για την Ελληνική Εθνική Θρησκεία,
προτείνουμε – αιτούμεθα τα κάτωθι:
3α. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΥ – ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ – ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΤΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΟΥ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ
Σε ό,τι αφορά την Παιδεία, αιτούμαστε την άμεση τροποποίηση του ν. 1566 / 1985 («Δομή και λειτουργία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και άλλες διατάξεις») με διαγραφή των καθαρά θεοκρατικών φράσεων «και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης» (άρθρο 1, παρ. 1) και «του ορθόδοξου χριστιανικού ήθους» (άρθρο 6, παρ. 2). Επίσης με Προεδρικό Διάταγμα, πρέπει να αντικατασταθεί στην γενικότερη διδασκαλία ο αλλού άμεσος και αλλού έμμεσος Ορθόδοξος ομολογιακός – κατηχητικός – προσηλυτιστικός χαρακτήρας της, από έναν χαρακτήρα καθαρά ανθρωπιστικό, υπό την έννοια που καθιέρωσαν για τον όρο αυτό, η κλασική Ελληνορωμαϊκή Γραμματεία και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός.
Ως πρώτα βήματα για το ανωτέρω, το απροκαλύπτως προσηλυτιστικό μάθημα των «Θρησκευτικών» πρέπει να αντικατασταθεί από μάθημα «Θρησκειολογίας», στο οποίο θα παρουσιάζονται ισοτίμως η ιστορία, η κοσμοαντίληψη και η ηθική όλων των Θρησκειών, πολυθεϊστικών, πανθεϊστικών και μονοθεϊστικών, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας.
Εξαιτίας μάλιστα των αρκετών εγνωσμένων στην νεοελληνική πραγματικότητα περιπτώσεων θεωρητικής και εμπράκτου μισαλλοδοξίας ή καθυβρίσεως μειοψηφιών και μειοψηφικών απόψεων και πίστεων, οι οποίες έρχονται ως φυσικό αποτέλεσμα της πνευματικής μονοκαλλιεργείας, στην οποία αποβλέπει ο νυν ομολογιακός – κατηχητικός – προσηλυτιστικός χαρακτήρας τής πρωτοβαθμίου και δευτεροβαθμίου Εκπαιδεύσεως, θα πρέπει επίσης το συντομότερο δυνατόν,
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 10 από 12
να ενταχθεί στην διδακτέα ύλη και μάθημα «Ανθρωπισμού», στο οποίο οι αυριανοί πολίτες θα διδάσκονται διεξοδικώς τις πανανθρώπινες αξίες (Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια, Ελευθερία, Αυτοδιάθεση, κ.λπ.) και την ιστορία των σκληρών αγώνων, που έχουν δοθεί για να μεταφερθούν αυτές από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας, μέσα από πολλούς και σκοτεινούς αιώνες πολιτικής αυταρχίας και θεοκρατίας.
Για όλα τα ανωτέρω, καθώς και για την αναγκαία διόρθωση επί το αντικειμενικότερον του διδασκομένου μαθήματος «Ιστορίας» (ιδίως για την περίοδο από την Ύστερη Αρχαιότητα έως την Αναγέννηση), καθώς και αρκετών άλλων, που αντί να εξυπηρετούν την Ελληνική Παιδεία, αντιθέτως υπηρετούν απροκαλύπτως την «επικρατούσα» Θρησκεία (είτε με ιδιοποιητική προπαγάνδα, όπως λ.χ. με την διδασκαλία κυρίως εκκλησιαστικών κειμένων στο μάθημα «Αρχαίων Ελληνικών», είτε με καθαρά δυσφημιστική, όπως λ.χ. με ανιστόρητα κείμενα που δυσφημούν τον προχριστιανικό Ελληνισμό, Uβλ. επισυναπτόμενο 10U), η Ελληνική Εθνική Θρησκεία είναι πρόθυμη και έτοιμη να βοηθήσει την Πολιτεία με συμμετοχή ειδικευμένων εκπροσώπων της στις αρμόδιες Επιτροπές του Υπουργείου Παιδείας που καθορίζουν και εγκρίνουν την διδακτέα ύλη στην πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο Εκπαίδευση και συνεπώς αιτούμαστε από το αρμόδιο Υπουργείο (Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων) την άμεσο θεσμοθέτηση των σχετικών διαδικασιών.
3β. ΕΠΙΣΠΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΥΠΟΔΟΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
Ως γνωστόν, πρόσφατη (Μάρτιος 2006) τροπολογία για δυνατότητα αποτεφρώσεως των νεκρών και στην χώρα μας, παραπέμπει για την ενεργοποίησή της αορίστως σε άγνωστο πότε θα εκδοθεί Προεδρικό Διάταγμα για τον καθορισμό χώρων δημιουργίας Κέντρων Αποτεφρώσεως. Από πλευράς μας υπογραμμίζουμε, το κατεπείγον του ζητήματος και ζητούμε από το αρμόδιο Υπουργείο (Υπουργείο Εσωτερικών) την άμεση έκδοση του εν λόγω Προεδρικού Διατάγματος, για την ίδρυση και λειτουργία των απαραιτήτων αποτεφρωτηρίων από τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως. Στα εν λόγω αποτεφρωτήρια πρέπει να προβλέπεται, η ύπαρξη διακεκριμένου αλλά κενού θρησκευτικών συμβόλων χώρου για τον αποχωρισμό των νεκρών και για την πραγματοποίηση της θρησκευτικής επικηδείου τελετής. Η τελευταία θα γίνεται άνευ διατυπώσεων προς οιουσδήποτε τρίτους, με αποκλειστική ευθύνη των οικείων του και της Θρησκευτικής Ενώσεως στην οποία ανήκει ο νεκρός, η οποία και μόνον αυτή οφείλει να κοσμήσει τον χώρο αναλόγως των δικών της θρησκευτικών απαιτήσεων.
Τέλος καθώς οι σποδοί (στάχτες) των νεκρών μας που θα αποτεφρώνονται αποτελούν ύλη απολύτως αποστειρωμένη, θεωρούμε αυτονόητο, ότι θα μπορούμε άνευ διατυπώσεων και άλλου είδους αδειών από την Πολιτεία να τις εναποθέτουμε σε ιδιόκτητους χώρους μας, ανεγείροντας επάνω στο σημείο αποθέσεως σχετικό «σήμα» (άγαλμα, στήλη ή μνημείο άλλης μορφής).
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 11 από 12
3γ. ΕΠΑΝΑΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ «ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΥ».
Έως την και τυπική πλέον συνταγματική κατάργηση του αντιδημοκρατικού νόμου του δικτατορικού καθεστώτος της 4PηςP Αυγούστου περί «προσηλυτισμού», θα πρέπει ο Έλληνας Νομοθέτης να διατυπώσει σαφέστερα τον ορισμό του «προσηλυτισμού», προσθέτοντας νέο άρθρο μετά το 335ΠΚ, στο οποίο, αφού πρώτα θα αφαιρείται το ιδιώνυμο, θα ορίζεται σαφώς, ότι η πίεση προσώπου με σκοπό να μεταβάλει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις (προσηλυτισμός) αποτελεί αδίκημα μόνον όταν γίνεται σε βαθμό εξαναγκασμού ή μέσω μίας αποκλειστικότητος στην παροχή αναγκαίων ωστόσο αγαθών (βλ. υποχρέωση του απόρου για να αναγνωρισθεί ως τέτοιος να ομολογήσει πίστη σε κάποια ενορία ή υποχρέωση του μαθητού να αναπαράγει την Ορθόδοξη άποψη για την στοιχειωδώς ομαλή μαθητική του εξέλιξη). Θα πρέπει επίσης να τονισθεί, ότι η αποστασία προσηλύτου και η επιστροφή του στην προγενεστέρα του πεποίθηση, επ’ ουδενί μπορεί να θεωρηθεί «προσηλυτισμός», ο δε τελευταίος ασκείται μόνον από διεθνικές και επεκτατικές Θρησκείες. Όλοι οι άνθρωποι, όλων των εποχών και όλων των τόπων, γεννιούνται Εθνικοί.
3δ. ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ (Κ.Α.Σ.)
Μεγάλο πρόβλημα στην αρχαιολογική επιστήμη αποτελεί η κατά κανόνα υλιστική και όχι πνευματική εκτίμηση των ευρημάτων, η οποία καταλήγει σε απαράδεκτη υποτίμηση αντικειμένων ή μνημείων, τα οποία ακόμα κι αν είχαν μεγάλη σημασία για τον πολιτισμό που τα παρήγαγε, πολλάκις χαρακτηρίζονται «ευτελή» ή «άνευ σημασίας» με μόνα κριτήρια την σπανιότητα ή μη σπανιότητα, την πολυτιμότητα ή όχι των υλικών ή την εκθεσιμότητα ή μη εκθεσιμότητα σε Μουσεία. Πολλάκις έχουμε γίνει μάρτυρες εγκρίσεως καταστροφής υπολειμμάτων αρχαίων οικισμών ή τάφων, που αποκαλύπτονται στην διάρκεια εκσκαφών για δημόσια έργα ή για ανεγέρσεις μεγάλων ιδιωτικών κτιρίων, με το αιτιολογικό ότι «δεν παρουσιάζουν αρχαιολογικό ενδιαφέρον», αγνοουμένης εντελώς της ιερότητος, του συμβολισμού ή της όποιας άλλης πνευματικής διαστάσεως, πράγμα ωστόσο φυσικό, αφού η πλειοψηφία των αρχαιολόγων έχει γεννηθεί και ανατραφεί σε ηθικοθρησκευτικό περιβάλλον εντελώς ξένο προς το αντίστοιχο των ανθρώπων που παρήγαγαν τα ευρήματά τους. Για να ξεπερασθεί το εν λόγω σοβαρό πρόβλημα στην χώρα μας τουλάχιστον, η οποία βρίθει αρχαιοτήτων, απαιτείται η συμβουλευτική το λιγώτερο, αν όχι με δικαίωμα βέτο, παρουσία εκπροσώπου της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας στις συνεδριάσεις του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (Κ.Α.Σ.).
Τα οστά επίσης των αρχαίων, μη χριστιανών προγόνων μας, τα οποία έρχονται στο φως ως αποτέλεσμα ανασκαφών ή άλλων παντοειδών εκσκαφών, δεν πρέπει να βεβηλώνονται με το να πετιούνται σαν άχρηστα σκουπίδια ή να εκτίθενται σε βιτρίνες Μουσείων, αλλά πρέπει να αντιμετωπίζονται υπό της Πολιτείας ως ιερά λείψανα σπουδαίων ανθρώπων, οι οποίοι επεδείκνυαν ιδιαιτέρα ευσέβεια όχι μόνον προς τους Θεούς, αλλά και προς τους τεθνεώτες.
Υπόμνημα Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών σελίδα 12 από 12
Όλων των προγονικών οστών που έρχονται στο φως σε οποιοδήποτε σημείο της Ελληνικής επικρατείας, πρέπει να γίνεται επίσημος επαναπόθεση με κατά τα πάτρια τελετές σε χώρους τους οποίους πρέπει να παράσχει επί τούτου το Ελληνικό Κράτος, ως ελάχιστο σεβασμό προς εκείνους στους οποίους οφείλει αυτό την ύπαρξη και το όνομά του.
Για τα ανωτέρω, η Ελληνική Εθνική Θρησκεία είναι πρόθυμη και έτοιμη να βοηθήσει την Πολιτεία με παρουσία εκπροσώπων της, ως συμβούλων, στις συνεδριάσεις του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (Κ.Α.Σ.) του Υπουργείου Πολιτισμού και συνεπώς
αιτούμαστε από το αρμόδιο Υπουργείο (Υπουργείο Πολιτισμού) την άμεσο θεσμοθέτηση των σχετικών διαδικασιών.
Τέλος, ως ενισχυτικά - υποστηρικτικά των ως άνω αιτημάτων της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, επισυνάπτονται 2 ψηφίσματα του 7PουP και 8PουP Παγκοσμίου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών, World Congress of Ethnic Religions, που συνυπογράφονται από το 2PοP Παγκόσμιο Συμβούλιο ηγετών των Αρχαίων Παραδόσεων, TWorld Council of Elders of the Ancient Traditions (Uβλ. επισυναπτόμενο 11U).
Αθήνα, 7 Μαΐου 2006
Κώστας Κεχαγιάς
Για το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών
Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009
ΟΥΡΑΝΟΜΑΧΙΑ-ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ-ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ
Σύμφωνα με την Ολυμπιακή Θεογονία, ως Ουρανομαχία θεωρείται ο πρώτος πόλεμος μεταξύ Θεών. Έγινε μεταξύ του μονοκράτορα Ουρανού, ο οποίος κυριαρχούσε μέχρι τότε, στον Κόσμο, και των γιών του, Τιτάνων, που ήθελαν να τον αντικαταστήσουν. Η λέξη " Ουρανομαχία" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη " Ουρανός". Στον πόλεμο αυτό ο θεός Ουρανός πολέμησε μόνος του χωρίς συμμάχους (άλλωστε μόνος, χωρίς συνεργάτες, ασκούσε και την εξουσία). Ακόμη και η σύζυγός του Γαία ήταν με το μέρος των γιών της. - Στην κυρίαρχη τριάδα συμπεριλαμβάνονται οι εξής: - Στην δευτερεύουσα τριάδα συμπεριλαμβάνονται οι εξής: - Οι γυναίκες - θεές ήσαν: - Σύμμαχος των Τιτάνων υπήρξε η μητέρα τους Γαία. - Σύμμαχοι των Τιτάνων έγιναν στην πορεία του αγώνα: Ο πόλεμος αυτός ήταν ο πρώτος (έστω και μυθικός) πόλεμος στην Ιστορία της Γης. Είχε άγνωστη διάρκεια και διεξήχθηκε σε αέρα, ξηρά και θάλασσα (ακόμη και στον Κάτω Κόσμο). Στην διάρκειά του πολλές περιοχές της Γης καταστράφηκαν καθώς πλήγησαν είτε από σεισμούς των Τιτάνων είτε από τα συντριπτικά πλήγματα του Ουρανού. Ο πόλεμος άρχισε όταν η Γαία, δυσαρεστημένη τόσο από την συμπεριφορά του Ουρανού απέναντι στα τέκνα της (όλα φυλακιζόταν στα Τάρταρα) όσο και από τον ανηλεή "εναγκαλισμό" του (προς τεκνοποιία), αποφάσισε να απελευθερώσει μυστικά από τα Τάρταρα τον τελευταίο γιό της Τιτάνα Κρόνο. Τότε ο Κρόνος απελευθέρωσε και τους υπόλοιπους ένδεκα Τιτάνες και όλοι μαζί άρχισαν τον πόλεμο κατά του πανίσχυρου πατέρας τους. Αλλά ο Ουρανός ήταν ακατάβλητος και ο αγώνας έγερνε κατά των Τιτάνων έως ότου ο Κρόνος επέτυχε να απελευθερώσει από τα Τάρταρα και τους υπόλοιπους φυλακισμένους (Εκατόγχειρες και Κύκλωπες. Αυτοί βοήθησαν πρόθυμα τους Τιτάνες και όλοι μαζί συνασπισμένοι κατάφεραν να κάμψουν την ισχύ του Ουρανού. Το τελευταίο πλήγμα επέτυχε ο Κρόνος όταν τραυμάτισε βαρέως τον Ουρανό, αποκόπτοντας τους όρχεις του. (Από το εκτοξευθέν αίμα του, η Γαία γέννησε τους Γίγαντες και τις Ερινύες). Μετά την μεγάλη νίκη οι νικητές Τιτάνες έκαναν την πρώτη τους κυβερνητική σύσκεψη και αποφάσισαν τα εξής: - Νέος Κοσμοκράτορας στην θέση του Ουρανού ορίζεται ο Κρόνος (αν και νεότερος όλων, ήταν ο βασικός συντελεστής της Νίκης) - Ο διαμοιρασμός των Γήινων στοιβάδων έγινε ως εξής: - Η Γήινη επιφάνεια αφέθηκε στην κοινή κυριαρχία όλων των Τιτάνων. Η ποινή του Ουρανού Στην ίδια σύσκεψη κρίθηκε και η μοίρα του ηττηθέντα Ουρανού. Ήταν ο εγκλεισμός του στον Αιθέρα (πάνω από τον Αέρα και την Γήινη Επιφάνεια). Από εκεί ο Ουρανός θα μπορούσε μεν να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στον Κόσμο αλλά δεν θα μπορούσε να επέμβει. Δραματική μοίρα ανέμενε τους Εκατόγχειρες και τους Κύκλωπες. Αν και ο ρόλος τους στον πόλεμο ήταν καθοριστικός ωστόσο αποκλείσθηκαν από τα αξιώματα και για να μην επαναστατήσουν οδηγήθηκαν με τέχνασμα στα Τάρταρα όπου και επαναφυλακίσθηκαν. Σύμφωνα με την Ολυμπιακή Θεογονία, η Τιτανομαχία ήταν ο Δεύτερος Διαθεϊκός Πόλεμος και έγινε μεταξύ των Τιτάνων, οι οποίοι κυριαρχούσαν μέχρι τότε, στον Κόσμο, και των Ολυμπίων απογόνων τους που ήθελαν να τους αντικαταστήσουν. Η λέξη " Τιτανομαχία" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη " Τιτάνες". Είναι επίσης γνωστή και ως η Μάχη των Τιτάνων ή Πόλεμος Τιτάνων. Αν και ο πόλεμος διεξήχθηκε σε όλη την έκταση της Γήινης επιφάνειας ωστόσο οι αντίπαλοι οργάνωσαν κεντρικές θέσεις - στρατηγεία - Στην κυρίαρχη τριάδα συμπεριλαμβάνονται οι εξής: - Στην δευτερεύουσα τριάδα συμπεριλαμβάνονται οι εξής: - Οι γυναίκες - θεές ήσαν: - Σύμμαχοι των Τιτάνων ήταν επίσης δύο Ιαπετίδες, δηλ. υιοί του Ιαπετού. - Ας σημειωθεί, όμως, ότι δύο Τιτανίδες: - Στην κυρίαρχη τριάδα συμπεριλαμβάνονται οι εξής: - Οι γυναίκες - θεές ήσαν: - Επίσης δύο Ιαπετίδες τάχθηκαν εξ αρχής με το μέρος των Ολυμπίων: - Σημαντικό ρόλο έπαιξαν υπέρ των Ολυμπίων: - Σημαντικότατοι σύμμαχοι των Ολυμπίων αποδείχθηκαν (μετά την απελευθέρωσή τους): - Σημαντική επίσης ήταν και η ουδετερότητα των νεαρών ακόμη Γιγάντων (που αργότερα, θα επαναστατήσουν και θα απαιτήσουν τα πρωτεία). Ο πόλεμος είχε προλεχθεί στον Κρόνο από τη Γαία και τον Ουρανό. Ο πόλεμος ήταν απίστευτα βίαιος και είχε δεκαετή διάρκεια και διεξήχθηκε σε αέρα, ξηρά και θάλασσα (ακόμη και στον Κάτω Κόσμο). Στην διάρκειά του πολλές περιοχές της Γης καταστράφηκαν καθώς επλήγησαν είτε από σεισμούς των Τιτάνων είτε κατακάηκαν από τους κεραυνούς του Δία. Αλλά και στην θάλασσα ο προφανής αγώνας Ωκεανού - Ποσειδώνα είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνον την βύθιση πλοίων αλλά την κατάκλυση από ορμητικά κύματα νήσων και παραλιακών περιοχών. Βέβαια η σύγκρουση θα κρίθηκε, τελικά, στον αέρα όπου Κρόνος και Ζεύς θα ενεπλάκησαν σε μία πραγματικά τιτάνια πάλη. Οι θελλώδεις άνεμοι που προκλήθηκαν σάρωσαν τα πάντα. Μετά την μεγάλη νίκη οι νικητές Ολύμπιοι έκαναν την πρώτη τους κυβερνητική σύσκεψη και αποφάσισαν τα εξής: - Νέος Κοσμοκράτορας στην θέση του Κρόνου ορίζεται ο Ζεύς (αν και νεότερος όλων, ήταν ο βασικός υπεύθυνος της Νίκης) - Ο διαμοιρασμός των Γήινων στοιβάδων έγινε ως εξής: - Η Γήινη επιφάνεια αφέθηκε στην κοινή κυριαρχία όλων των θεών. Στην ίδια σύσκεψη κρίθηκε και η μοίρα των ηττηθέντων Τιτάνων. Ήταν ο εγκλεισμός τους στα Τάρταρα (κάτω από τον Κάτω Κόσμο). Κατά τη διάρκεια του πολέμου οι Τιτανίδες Θέμις και Μνημοσύνη, προφανώς πρόλαβαν και άλλαξαν στρατόπεδο και για αυτό και παρέμειναν ελέυθερες, χωρίς όμως τα προηγούμενα αξιώματά τους. Αλλά και ο Ωκεανός διατήρησε ωρισμένα προνόμια. Ως φύλακες των Τιτάνων ορίσθηκαν οι χειρότεροι εχθροί τους οι Εκατόγχειρες. Σύμφωνα με την Ολυμπιακή Θεογονία, η Γιγαντομαχία ήταν ο τρίτος Διαθεϊκός Πόλεμος μεταξύ των Ολυμπίων, οι οποίοι κυριαρχούσαν μέχρι τότε, στον Κόσμο, και των Γιγάντων, που ήθελαν να τους αντικαταστήσουν. Η λέξη " Γιγαντομαχία" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη " Γίγαντες". - Στην κυρίαρχη τριάδα συμπεριλαμβάνονται οι εξής: - Στην δευτερεύουσα τριάδα συμπεριλαμβάνονται οι εξής: - Σημαντικό ρόλο στην Γιγαντομαχία έπαιξαν, επίσης, οι δύο γιοί του Δία Οι Γίγαντες είχαν όμως φοβερή δύναμη και τερατώδη μορφή. Ήταν περισσότεροι από εκατό, με αρχηγό τους τον Εγκέλαδο. Οι διαπρεπέστεροι Γίγαντες ήταν: Βασική αιτία του πολέμου αυτού ήταν η δυσαρέσκεια της Γαίας. Αν και στην Τιτανομαχία ήταν ευνοϊκή απέναντι στους Ολύμπιους άλλαξε στάση μετά την σκληρή τιμωρία των Τιτάνων. Καθώς η συμπεριφορά των Ολυμπίων προς αυτήν γινόταν όλο και περισσότερο αλαζονική η Γαία αποφάσισε να βοηθήσει τα τελευταία οψιγενή τέκνα της, τους Γίγαντες, να πάρουν την εξουσία. Οι Γίγαντες ήταν αυτοί δυσαρεστημένοι με τους Ολύμπιους καθώς δεν κέρδισαν κάτι από την πτώση των Τιτάνων. Έτσι εξεγέρθηκαν. Ενώ οι Γίγαντες ισχυροποιούνταν, οι σχέσεις της Γαίας με τους Ολύμπιους διαρκώς επιδεινώνονταν. Έτσι, όταν διαπίστωσε ότι οι Γίγαντες είχαν ισχυροποιηθεί αρκετά τους εξώθησε σε επανάσταση και ολομέτωπη επίθεση κατά των Ολυμπίων. Η επίθεση των Γιγάντων έγινε χωρίς καμιά προειδοποίηση και ήταν καταιγιστική. Μία μεγάλη ομάδα από αυτούς αναρριχήθηκε στον Όλυμπο και αιφνιδίασε τους απροετοίμαστους Ολύμπιους, μέσα στα ανάκτορά τους, με βροχή από βράχους, αναμμένους δαυλούς και ολόκληρα φλεγόμενα δέντρα. Οι Γίγαντες εκρίζωναν ολόκληρα πετρώματα και τα τοποθετούσαν το ένα πάνω στο άλλο ώστε να εισβάλλουν στην υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, όπου βρισκόταν το Ολυμπιακό άδυτο, το ανάκτορο του ίδιου του Δία. Όλες οι γειτονικές οροσειρές (η Όσσα, το Πήλιο, η Πίνδος, το Παγγαίο και ο Άθως) σείσθηκαν συθέμελα. Οι θεοί του Ολύμπου αφού συνήλθαν από την πρώτη έκπληξη, πέρασαν στην αντεπίθεση. Ο κοσμοκράτορας Ζεύς, οπλισμένος όχι μόνον με την αστραπή και τον κεραυνό, όπως στην Τιτανομαχία, αλλά και με την τρομερή αιγίδα, (που είχε πάνω την κεφαλή της Γοργόνας) κατέκαυσε τους πρώτους εισβολείς που τελικά, επάνω στα υψηλά όρη και μακρυά από το έδαφος, αποδείχθηκαν αρκετά ευάλωτοι στα θεϊκά πλήγματα. Η Ολύμπια αντεπίθεση γρήγορα προκάλεσε πανικό στους αναρριχώμενους Γίγαντες. Ολόκληρη η ομάδα οπισθοχώρησε άτακτα αφήνοντας πολλούς νεκρούς σε μάχες που πρωτοστάτησαν η Αθηνά, ο Απόλλων και η Άρτεμις. Μετά την ήττα τους στον Όλυμπο οι Ολύμπιοι αντιμετώπισαν τους Γίγαντες σε μάχες δόθηκαν στο έδαφος. Εκεί όμως η κατάσταση δεν ήταν τόσο εύκολη για αυτούς. Οι Γίγαντες με την συμπαράσταση της Γαίας ήταν σχεδόν ακατάβλητοι. Σε μία φάση, κινδύνευσε ακόμη και ο Ήλιος που σώθηκε την τελευταία στιγμή από τον Ήφαιστος, που τον πήρε πάνω στο δικό του άρμα. Ο πόλεμος συνεχίσθηκε για μία δεκαετία και παρέμενε αμφίρροπος. Οι θεοί είχαν αρχίσει να κουράζονται από τους συνεχείς αγώνες, ειδικά με άτρωτους Γίγαντες που δεν μπορούσαν να φονευθούν μόνον από πλήγματα αθανάτων. Η κατάσταση άλλαξε όταν έγινε γνωστή στους Ολύμπιους αυτή η πληροφορία. Τότε η Αθηνά ανέλαβε να συστρατεύσει τους δυο ημίθεους θνητούς γιους του Δία: Ο Ηρακλής είχε ως όπλα το ρόπαλο και το τόξο του. Ο Διόνυσος, που ήρθε με τη συνοδεία [[Σάτυροι|Σατύρων και Κορυβάντων είχε ως όπλο τον θύρσο, μία ράβδο στολισμένη με κισσό. Στις νέες μάχες πολλοί άτρωτοι Γίγαντες φονεύθηκαν από τα συνδυασμένα κτυπήματα των αθανάτων Ολυμπίων και των δύο ημιθέων. Ωστόσο, ο αγώνας δεν είχε ακόμη κριθεί καθώς έγινε γνωστό ότι υπήρχε σε ένα άγνωστο μέρος ένα μαγικό φυτό (ελιξήριο της αθανασίας) που θα μετέτρεπε, σε αθάνατους, τους εναπομείναντες Γίγαντες. Η Γαία και οι Ολύμπιοι άρχισαν αγώνα δρόμου για την εύρεση του πολύτιμου φυτού. Ο Ζεύς για να καθυστερήσει την Γαία, που προπορευόταν, έδωσε εντολές σε Ήλιο, Σελήνη, και Ηώ να μην ανατείλουν. Έτσι, επικράτησε για πολλές ημέρες σκότος που επέτρεψε στον Δία να βρεί πρώτος το ελιξήριο της αθανασίας και να το καταστρέψει. Μετά και την τελευταία αυτή εξέλιξη οι Γίγαντες έχασαν το θάρρος τους. Διασκορπίσθηκαν και βαθμιαία καταπλακώθηκαν με πετρώματα από τους Ολύμπιους που τους καταδίωκαν. Στην τελική σύγκρουση έγινε τιτάνια πάλη μεταξύ Δία και Εγκέλαδος. Τελικά ο Ζεύς καταπλάκωσε τον αντιπάλο του πετώντας πάνω του έναν τεράστιο βράχο, που έγινε η νήσος Σικελία. Μετά την μεγάλη νίκη οι νικητές Ολύμπιοι έθεσαν την Γαία υπό επιτήρηση ώστε να σταματήσει να γεννά απογόνους και έτσι εξασφαλίσθηκαν από την πλευρά αυτή. Ουρανομαχία
Ετυμολογία
Οι Αντίπαλες Δυνάμεις
Ουρανός
Τιτάνες και σύμμαχοι
Πλοκή του Πολέμου
Ο διαμοιρασμός μετά την Τιτάνεια Νίκη
Τιτανομαχία
Οι έδρες των αντιπάλων
Τιτάνες και σύμμαχοι
Ολύμπιοι και σύμμαχοι
Πολεμικές Επιχειρήσεις
Ο διαμοιρασμός μετά την Ολύμπια Νίκη
Η ποινή των Τιτάνων
Γιγαντομαχία
Οι έδρες των αντιπάλων
Ολύμπιοι και σύμμαχοι
Γίγαντες
Αιτία του Πολέμου
Πολεμικές Επιχειρήσεις
Η ρύθμιση μετά την Ολύμπια Νίκη
Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009
Αρχαία Ελληνικά Κείμενα με Μετάφραση
- Αισχύλου Επτά επί Θήβας
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση Γιάννη Γρυπάρη
- Αισχύλου Προμηθεύς Δεσμώτης
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση Γιάννη Γρυπάρη
από το βιβλίο της Γ' Γυμνασίου "Δραματική Ποίηση" (1991) - Μιχαήλ Ανδρεόπουλου Μυθολογικόν Συντίπα του Φιλοσόφου
- κείμενο, εισαγωγή και μετάφραση Γιώργου Μπλάνα
- Αριστοτέλη Ηθικά Νικομάχεια
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση στ' Αγγλικά William David Ross
Περιεχόμενα, Βιβλίο Ι, ΙΙ, ΙII, ΙV, V, VI, VII, VIII, IX, X - Αριστοτέλη Μικρά Φυσικά
- αρχαίο κείμενο (έκδ. W. D. Ross) με μετάφραση-σχόλια Π. Γρατσιάτου
και σε μονοτονική εκδοχή χωρίς το αρχαίο κείμενο: Περιεχόμενα - Αριστοτέλη Περί Ψυχής
- αρχαίο κείμενο με μετάφραση-σχόλια Π. Γρατσιάτου
- Αριστοφάνη Λυσιστράτη
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση Πολύβιου Δημητρακόπουλου (Pol Arcas)
- Αρχίλοχου Ποιήματα και Θρύψαλλα
- Αρχαίο Κείμενο με Εισαγωγή, Μετάφραση και Σχόλια του Γιώργου Μπλάνα
και σε Μονοτονική έκδοση χωρίς το αρχαίο κείμενο. - * Γοργία Ελένης Εγκώμιον
- Αρχαίο κείμενο σε επιμέλεια-μετάφραση Π. Καλλιγά, σχόλια Ν. Σκουτερόπουλου
- Δημοσθένη Ολυνθιακοί
- Αρχαίο Κείμενο με Πρόλογο, Μετάφραση και Σχόλια, του Νικ. Σ. Γκινόπουλου
- Διογένη Λαέρτιου Βίοι και γνώμαι των εν φιλοσοφία ευδοκιμησάντων
- αρχαίο κείμενο (μόνο) σε html. (ed. H S Long, Oxford 1964)
- Επίκτητου Εγχειρίδιον
- Αρχαίο Κείμενο με Πρόλογο, Μετάφραση, Αρ. Καμπάνη
- Ευρυπίδη Βάκχες
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση Παντελή Πρεβελέκη.
Έκδοση 'Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, Αθήνα 1977'.
Εισαγωγή στις Βάκχες του E. R. Dodds. - Ευριπίδη Ιφιγένεια εν Ταύροις
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση Θρ. Σταύρου
από το βιβλίο της Γ' Γυμνασίου "Δραματική Ποίηση" (1991) - Ευριπίδη Μήδεια
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση Π. Πρεβελάκη
εκδόσεις "ΣΚΟΡΠΙΟΣ", Αθήνα 1956 - Ηράκλειτου Αποσπάσματα
- αρχαίο κείμενο, σχόλια Ζαν Μπραν, μετάφραση Πόλυς Γκίκα
- Θεόκριτου Ειδύλλια
- Εισαγωγή, αρχαίο κείμενο και μετάφραση δέκα ειδυλλίων από Ι. Πολέμη, Αλ. Φωτιάδη και Γ. Δροσίνη
- Θεόφραστου Χαρακτήρες
- Εισαγωγή, αρχαίο κείμενο, μετάφραση και πίνακες κυρίων ονομάτων και πραγμάτων Εμμανουήλ Δαϋίδ
- Θουκυδίδη Ιστορίαι
- Μετάφραση Ελ. Βενιζέλου.
- Ξενοφώντος Συμπόσιον
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση H. G. Dakyns (αγγλικά)
Βιβλία Α, Β, Γ, Δ, Ε, ΣΤ, Ζ, Η, Θ - Ξενοφώντος Κύρου Ανάβασις
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση H. G. Dakyns (αγγλικά)
Βιβλίο Α 1-2, 3-4, 5-6, 7-8, 9-10
Βιβλίο Β 1-2, 3-4, 5-6 - Λουκιανού Αλέξανδρος ή Ψευδομάντις
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση Ι. Κονδυλάκη
- Λουκιανού Θεών Διάλογοι
- αρχαίο κείμενο (μόνο) σε html. (ed. M.D. Macleod, Cambridge, Mass., 1961)
- Λουκιανού Περί Ορχήσεως
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση Ι. Κονδυλάκη
- Λουκιανού Πως δεί ιστορίαν συγγράφειν
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση Ι. Κονδυλάκη
- Όμηρου Η Ιλιάδα
- μεταφρασμένη από τον Αλέξανδρο Πάλλη (μετάφραση μόνο)
- Όμηρου Οδύσσεια
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση Αργ. Εφταλιώτη
μετάφραση Αργ. Εφταλιώτη (μονοτονική) - Πλάτωνος Η Έβδομη Επιστολή
- αρχαίο κείμενο και μετάφραση του J. Harward
- Πλάτωνος Ευθύφρων
- αρχαίο κείμενο, μετάφραση και σχόλια Αλ. Μωραϊτίδη
- Πλούταρχου Των Επτά Σοφών Συμπόσιον
- αρχαίο κείμενο, μετάφραση και σχόλια Εμμ. Δαϋίδ
- Ποιητές της Παλατινής Ανθολογίας:
- Ρουφίνος: σε μεταφράσεις J. W. Mackail, Σ. Μενάρδου, Α. Λεντάκη, Τ. Ρούσσου, Ν. Χουρμουζιάδη, Κ. Χωρεάνθη
- Αρχίας (μόνο κείμενο)
- Σοφοκλή Φιλοκτήτης
- μετάφραση και σημειώσεις Γιώργου Μπλάνα
- Σημείωση: Για να μπορείτε να δείτε τα κείμενα χρειάζεται να έχετε εγκαταστήσει μία γραμματοσειρές Unicode και να έχετε επιλέξει στον "browser" σαν character set το Unicode (UTF-8).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
