ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

1) ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ μ.α.χ.χ. (μετά απαρχής χριστιανικής χρονολόγησης)

2) Η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας εγκαθίσταται στην μεγαρικής προέλευσης πόλη Βυζάντιον. Ο ελληνικός χαρακτήρας της πόλης αλλοιώνεται από βαρβαρικούς πληθυσμούς που μαζικά μεταφέρονται στην πόλη ώστε να αυξηθεί ο πληθυσμός της. Το γηγενές ελληνικό στοιχείο μετατρέπεται από κυρίαρχο σε μια μικρή μειοψηφία. Η χερσόνησος του Άθου από ιερό ελληνικό κέντρο μετά από σφαγές εκθεμελιώσεις ναών και καταστροφές μετατρέπεται από τον Κωνσταντίνο ( με την προτροπή της θεομανούς μητέρας του) σε μοναστικό χριστιανικό κέντρο.

3) Ο Κωνσταντίνος διατάζει την εκτέλεση της ίδιας του της συζύγου Φαύστας την οποία και ΒΡΑΖΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΗ. Κωνσταντίνος και Ελένη δηλητηριάζουν τον άτυχο Κρίσπο (γιο του Κωνσταντίνου από την παλλακίδα του Μινερβίνα) με την δικαιολογία ότι συνωμοτούσε ενάντια στον θρόνο καθώς και ουκ ολίγους συγγενείς τους.

4) Είναι το πρελούδιο για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ενάντια στην επιστήμη και πνευματική και τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας. Από το 354 μ.α.χ.χ. και για 1500 χρόνια ακόμα θα καούν στην πηρά ανυπολόγιστος αριθμός ελληνικών βιβλίων. Βιβλία φιλοσοφίας, λογοτεχνίας , μαθηματικών, ιστορίας, γεωγραφίας, ποιητικές συλλογές και κυρίως επιστημονικά βιβλία. Σε αυτά τα τελευταία οι χριστιανοί θα επιδείξουν ιδιαίτερο ζήλο στην καταστροφή τους καθώς για τον εξαιρετικά χαμηλού πνευματικού επιπέδου χριστιανικό όχλο αποτελούν (ιδιαίτερα τα μαθηματικά) κείμενα μαγείας και προϊόντα της ελληνικής ¨μωρίας¨. Το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων φαίνεται σήμερα αφού από την αρχαιοελληνική γραμματεία έχουμε όπως υπολογίζεται λιγότερο από τον 1% . Όσα σώθηκαν, σώθηκαν κυρίως από τους Άραβες και από άλλους ελληνολάτρες .

5) Στο θέμα της φιλελεύθερης και ελληνολατρικής προσωπικότητας του Ιουλιανού θα επανέλθουμε με άλλο κείμενο.

6) Η δολοφονία του Ιουλιανού θεωρείται δεδομένη καθώς κανείς από τους Πέρσες στρατιώτες δε παρουσιάστηκε να ζητήσει την ανταμοιβή που είχε ορίσει ο βασιλιάς Σαπώρ για τον θάνατο του Ιουλιανού. Ο χριστιανός Σωζόμενος επίσης επαινεί τον δολοφόνο ¨που για την αγάπη του θεού και της θρησκείας εκτέλεσε μια τέτοια πράξη¨. Τυπικό δείγμα μισαλλοδοξίας και αρρωστημένης φαντασίας αποτελούν και η φράση του θνήσκοντος Ιουλιανού (καταγεγραμμένη από τον φανατικό χριστιανό θεοδώρητο) καθώς και ο υποτιθέμενος τελευταίος χρησμός του μαντείου των Δελφών ( καταγεγραμμένη από τον εξίσου φανατικό και ανθέλληνα Κεδρηνό)

7) Εν αντιθέσει με τα μεγάλα αστικά κέντρα που η ρωμαιοχριστιανική εξουσία ήταν ισχυρή και οι νόμοι εφαρμόζονταν αυστηρά, οι κάτοικοι της υπαίθρου στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχαν την ελευθερία -λόγο της φύσεως της επαρχίας-να ασκούν τα λατρευτικά καθήκοντα τους με αρκετή ελευθερία εκείνη την περίοδο.

8) Αρκετοί τον αναφέρουν και ως ισπανοεβραίο.

9) Ο 95χρονος Ιεροφάντης Νεστόριος ύστερα από όλα αυτά κηρύσσει το τέλος των Ελευσίνιων μυστηρίων και την αρχή ενός πνευματικού σκότους για την ανθρωπότητα.

10) Σήμερα από τα 82 έργα του Αισχύλου έχουμε μόνο τα 7, από τα 123 του Σοφοκλή μόνο τα 7 από τα 92 έργα του Ευριπίδου μόνο τα 18. Έλληνες φιλόσοφοι , ποιητές , τραγωδοί, επιστήμονες εχουν μείνει στην ιστορία μόνο από τα ονόματα τους και μικρά αποσπάσματα από τα γραπτά τους που βρίσκονται σε άλλα κείμενα. Ενώ δεκάδες άλλοι έχουν χαθεί μαζί με τα έργα τους για πάντα....χάρη στο θεάρεστο έργο των χριστιανών.

11) Παρά τα όσα τραγελαφικά λέγονται περί ελληνικού χαρακτήρα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας μια επισταμένη μελέτη μας αποδεικνύει ότι η NOVA ROMA του Βοσπόρου υπήρξε μια ΚΑΘΑΡΑ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΜΙΑΣ ΘΕΣΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΗΤΑΝ Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΔΟΓΜΑ (ανάλογα βέβαια με το ποιο ήταν την κάθε περίοδο) ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ. Ο βοδέριχος και αργότερα ο Αλάριχος (μετέπειτα αρχηγός του ιλλυρικού θέματος) είναι χαρακτηριστικά δείγματα.

12) Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Ολύμπιος καλεί τους αρχαιόθρησκους της πόλης σε ένοπλο αγώνα υπέρ βωμών. Είναι μια απελπισμένη προσπάθεια των εκεί ελεύθερων ανθρώπων να υπερασπίσουν την τιμή τους , τις πατρώες λατρείες , και την γνώση του αρχαίου κόσμου από τους οπαδούς του Εβραίου θεού. Στην υπεράσπιση του ναού συμμετέχουν και οι ιερείς Ελλάδιος και Αμμώνιος καθώς και οι ποιητές Παλλαδάς και Κλαυδιανός. Για την αποφυγή περαιτέρω εξεγέρσεων ο Θεοδόσιος λύει την πολιορκία, δίνει αμνηστία στους πολιορκούμενους και ονομάζει οσιομάρτυρες τους χριστιανούς πολιορκητές που σκοτώθηκαν. Αμέσως μετά την αποχώρηση του Ολύμπιου και των συναγωνιστών του, ο δειλός Θεόφιλος και οι εξίσου δειλοί οπαδοί της θρησκείας της “αγάπης” επιτίθενται στον ανυπεράσπιστο ναό, τον καταστρέφουν και παραδίδουν στις φλόγες την τεράστια βιβλιοθήκη που φιλοξενούσε το ιερό. Στην θέση του ναού και της ανυπολόγιστης αξίας βιβλιοθήκης οι χριστιανοί θα κτίσουν αργότερα μοναστήρι.

13) Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό της άφιξης των Γότθων στις Θερμοπύλες. Ο Αλάριχος αναγγείλει την άφιξη του στον Ανθύπατο Αντίοχο και αρχηγό της φρουράς των Θερμοπυλών Γερούσιο, ζητώντας τους να τον αφήσουν να περάσει ελεύθερα στην υπόλοιπη Ελλάδα, κάτι που φυσικά δεν του αρνούνται.

14) Ο ίδιος που στα κείμενα του θα αποκαλέσει τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους ως ανήθικα καθάρματα!

15) Η αδιάκοπες διώξεις και διαταγές των διαφόρων χριστιανών αυτοκρατόρων αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες όπως και οι υπόλοιποι εθνικοί ενέμεναν με πείσμα στις πατρώες τους αντιλήψεις εκτελώντας ακόμα και κρυφά και με κίνδυνο της ζωής τους τις ιεροπραξίες τους.

16) Το ερευνητικό πνεύμα των Ελλήνων καθώς και η φιλομάθεια τους ήταν αυτή που είχε δημιουργήσει τέτοιο όγκο συγγραφικού έργου. Μόνο στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας μας αναφέρεται ότι υπήρχαν 700.000 συγγράμματα. Για αυτό ας μην παραξενεύεται ο αναγνώστης από την συνεχή αναφορά σε καταστροφές και καψίματα βιβλίων.

17) Ο σημαντικότατος νεοπλατωνικός φιλόσοφός Πορφύριος υπήρξε μαθητής του Πλωτίνου. Μέσα στα δεκάδες φιλοσοφικά, αστρονομικά, μαθηματικά, ιστορικά και αλλά κείμενα του συνέγραψε και 15 κείμενα ''Κατά χριστιανών'' στα οποία αποδείκνυε ότι κάποια βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης είχαν κατασκευαστεί κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αντίοχου του Επιφανούς καθώς και καταδείκνυε της αντιφάσεις της ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας. Λέγεται πως η ανάγνωση των έργων του αυτών εξόργισε αφάνταστα τον Θεοδόσιο τον Β που διέταξε την άμεση καταστροφή των κειμένων του.

18) Ο φιλόσοφος Ισοκάσιος ο οποίος κατείχε μεγάλες θέσεις μέχρι πρότινος στην αυτοκρατορία οδηγήθηκε στο δικαστήριο γυμνός και δεμένος με την κατηγορία πως είναι Έλληνας. Δικαστής είχε οριστεί ο έπαρχος Πουσαίος με τον οποίο ο Ισοκάσιος δίκαζε παλαιότερα μαζί. Με την έναρξη της δίκης ο Πουσαίος απεύθυνε το λόγο στον Ισοκάσιο λέγοντας του ''Βλέπεις πως κατάντησες Ισοκάσιε'' και ο Ισοκάσιος απάντησε ''Βλέπω και δεν απορώ γιατί περνώ ανθρώπινες συμφορές. Αλλά δίκασε με δίκαια και καθαρά όπως δικάζαμε κάποτε μαζί ...ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ...ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ;

19) H “στάσις του Νίκα” είναι ακόμα ένα χαρακτηριστικό ιστορικό γεγονός το οποίο έχει υποστεί και αυτό τις παραποιήσεις και τους κάθε είδους ¨καλλωπισμούς¨ από τους ¨ιστορικούς¨ της χριστιανικής εξουσιοκρατίας. Εν συντομία θα αναφέρουμε πως στον ιππόδρομο υπήρχαν δύο μεγάλες φατρίες οι Πράσινοι και οι Βένετοι. Οι Πράσινοι είχαν ταχθεί κατά του χριστιανισμού και επιζητούσαν μια λογικότερη και ελληνίζουσα θρησκεία όπως επίσης και την παύση κάθε είδους διωγμού για θρησκευτικούς και λατρευτικούς λόγους. Με την αρχή της εξεγέρσεως οι Πράσινοι πήραν με το μέρος τους και τους Βένετους και πυρπόλησαν της φύλακες στις οποίες κρατούνταν όσοι είχαν συλληφθεί για θρησκευτικούς λόγους απελευθερώνοντας τους. Έπειτα έκαψαν την χαλκή πύλη του παλατιού και την Αγία Σοφία. Οι επιτυχίες όμως των επαναστατών δεν συνεχίστηκαν και ύστερα από τεραστία στρατηγικά τους λάθη βρήκαν την ήττα από τον Γιουτπράδα (ελληνιστί Ιουστινιανό).

20) Ο όρος εμφύλια διαμάχη χρησιμοποιείται εντός εισαγωγικών διότι μεταξύ των υπηκόων της αυτοκρατορίας δεν υπήρχε καμία κοινή φυλετική ή εθνική συγγένεια.

21) Ο ιστορικός C.Mango στο βιβλίο του ¨Η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης¨ περιγράφει χαρακτηριστικά ''Άνθρωποι αλληλοσκοτώνονταν στους δρόμους, εισέβαλλαν στα σπίτια, πετούσαν γέρους και παιδία από τα παράθυρα, κακοποιούσαν της γυναίκες, λήστευαν και πυρπολούσαν.

22) Γνωστός και ως Νίκων ο Μετανοείτε, προσωνύμιο που του έμεινε καθώς επαναλάμβανε διαρκώς την λέξη μετανοείτε. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο εν λόγω προσηλυτιστής έχτισε τις πόρτες των εκκλησιών πολύ χαμηλές ώστε όταν εισέρχονταν μέσα οι ''νεοφώτιστοι'' Λάκωνες να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι τους...

23) Ας θυμηθούμε το κάψιμο των βιβλίων του Πλήθωνα, τη εκθεμελίωση των αρχαιοτήτων της Σπάρτης από τον Αβά Furmon, τον αναθεματισμό του αρχαιολάτρη Κοραή και άλλα τόσα των οποίων η περιληπτική καταγραφή τους μόνο θα γέμιζε τις σελίδες ολόκληρου τόμου.

24) Είτε αυτές είναι πυρπολήσεις βιβλιοπωλείων,είτε το σπάσιμο αγαλμάτων ελλήνων Θεών (στην προκειμένη περίπτωση τα γεννητικά όργανα αγάλματος του Διός που έγιναν κομμάτια από την βαριοπούλα ενός θεοσεβούμενου μοναχού). Είτε το πλέον ακραίο Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ (ΤΟΥ ΒΩΜΟΥ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΣΤΗΝ ΟΜΩΝΥΜΗ ΠΕΡΙΟΧΗ) ΑΠΟ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟ 1997 φυσικά τίποτα δεν αναφέρθηκε και κανείς ασφαλώς δεν τιμωρήθηκε για αυτή την πράξη.

25) Ακόμα και μεταξύ τους τα σημερινά παρακλάδια του χριστιανισμού παρόλη την κοινή τους βάση και στην πραγματικότητα της ελάχιστες και επουσιώδεις διαφορές τους θεωρούν ως αιρετικά και μακριά από την ''αλήθεια'' το ένα το άλλο. Τα αποτελέσματα αυτής της νοοτροπίας είναι γνωστά και το αίμα που έχει χυθεί στα χρόνια του χριστιανισμού στην γηραιά ήπειρο είναι άφθονο στην προσπάθεια των Μεν να κυριαρχήσουν στους Δε είτε αυτοί λέγονται καθολικοί, είτε διαμαρτυρόμενοι, είτε ορθόδοξοι.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ- ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ - ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Η Φιλοσοφική και κοινωνική διάστασις μιας αγεφύρωτης διαφοράς.

Διασχίζοντας την ιερή γη της ευλογημένης Αρκαδίας συναντά κανείς το Λύκαιον όρος, στην κορυφή του οποίου λέγεται πως γεννήθηκε ο Ζευς. Άλλοι πάλι διηγούνται πως ο Ζευς, ο μέγας αυτός Εθνικός Θεός των Ελλήνων, γεννήθηκε σε κάποιο σπήλαιο της Κρήτης. Μητέρα του είναι η Μεγάλη Μητέρα Αθανάτων και θνητών, η θυγατέρα του Ουρανού και της Γαίας, Ρέα. Πατέρας του είναι ο Κρόνος, επίσης τέκνο του Ουρανού και της Γαίας. Ο Ουρανός υπήρξε κάποτε ο κυρίαρχος του Κόσμου. Προκειμένου μάλιστα να διατηρήσει αυτήν την κυριαρχία του, έθαβε τα παιδιά του, τους Τιτάνες και τις Τιτανίδες, αμέσως μετά από την γέννησή τους, στα σκοτεινά έγκατα της γης. Όμως η Γαία, η οποία ήθελε να απελευθερώσει τα τέκνα της που ήταν θαμμένα ζωντανά, κατασκεύασε ένα δρεπάνι από το δυνατό σίδερο που παρήγαγε μόνη της και τα προέτρεψε να εξεγερθούν εναντίον του Ουρανού.

Ο Κρόνος ήταν ο μοναδικός που υπάκουσε στην προτροπή. Με το σιδερένιο δρεπάνι έκοψε τα γεννητικά όργανα του Ουρανού τα οποία, πέφτοντας στην θάλασσα, έκαναν να γεννηθεί η παραστάτιδα των ερωτευμένων, η Θεά Αφροδίτη. Η συμβολική αυτή πράξη της αφαίρεσης των γεννητικών οργάνων εσήμανε και το τέλος της βασιλείας του Ουρανού. Κυρίαρχος του Κόσμου ήταν πια ο Κρόνος. Ο Κρόνος όμως, επιθυμώντας και αυτός, όπως ακριβώς και ο Ουρανός, να διατηρήσει την κυριαρχία του, ακολούθησε το παράδειγμα του πατέρα του. Μόνον που, αντί να θάβει τα τέκνα που αποκτούσε με την Θεά Ρέα εις τα έγκατα της γης, τα κατάπινε ζωντανά. Αλλά και η Ρέα ακολούθησε το παράδειγμα της δικής της μητέρας και αποφάσισε να βοηθήσει τα τέκνα της να απελευθερωθούν.

Όταν έφθασε η στιγμή να γεννήσει τον Δία, η Ρέα κρύφθηκε, στην Αρκαδία ή στην Κρήτη, και παρέδωσε κατόπιν τον αρτιγενή Θεό στην Ρέα για να τον προστατεύσει. Η ίδια επέστρεψε κοντά στον Κρόνο που του έδωσε να καταπιεί, αντί για το βρέφος που εκείνος της ζήτησε, ένα λιθάρι τυλιγμένο με σπάργανα. Όταν ο Ζευς μεγάλωσε υπό την προστασία των Νυμφών και των Κορυβάντων, κατόρθωσε, χρησιμοποιώντας την ρώμη και την σοφία του, να ανατρέψει τον Κρόνο και να τον φυλακίσει στα Τάρταρα. Αλλά ο Ζευς διέφερε από τους προπάτορές του. Δεν αποσκοπούσε στο να γίνει και αυτός, με την σειρά του, ο μοναδικός Άρχοντας του Κόσμου αλλά στο να εγκαθιδρύσει την αρμονική συνεργασία μεταξύ των θεϊκών Δυνάμεων. Έτσι, πριν καταβαραθρώσει τον Κρόνο στα Τάρταρα, απελευθέρωσε τα αδέλφια του, τους υπόλοιπους Ολύμπιους Θεούς που αν και ο Κρόνος είχε καταπιεί παρέμεναν βεβαίως ζωντανοί διότι είναι αθάνατοι. Αυτά είναι, σε γενικές γραμμές, όσα αφηγείται ο ελληνικός Μύθος σχετικά με την γέννηση και τα πρώτα έργα του Διός.

Πριν από δεκαοκτώ περίπου αιώνες, σε αυτήν την ιερή ελληνική γη που, όπως έλεγε ο Καβάφης, “την ατμοσφαίρα της περνά σφρίγος από την ζωή των” (1) (εννοώντας τους Θεούς) ή, όπως θα έλεγε ο Μπάϋρον “ακόμα διαπερνά μία πνοή ευγενική”, (2) έφθασαν κάποιοι άνθρωποι βάρβαροι, αμόρφωτοι και μισαλλόδοξοι που κουβαλούσαν στις ερημωμένες ψυχές τους τον θεό της ερήμου, Γιαχβέ. Οι βάρβαροι εκείνοι κατέστρεψαν τους ελληνικούς ναούς, έσπασαν τα υπέροχα ελληνικά αγάλματα, έριξαν στην πυρά τα απαράμιλλου πνευματικού πλούτου έργα των ποιητών, των φιλοσόφων και των επιστημόνων και έσφαξαν τους Έλληνες Εθνικούς που με αξιοπρέπεια και ηρωισμό υπερασπίζονταν τον πάτριο πολιτισμό τους και την υψηλή τους παράδοση. Η νέα θρησκεία που εκόμισαν οι βάρβαροι είχε τόση σχέση με την ελληνική, όση σχέση έχει η σήψη με την ευρωστία και η δειλία με την γενναιότητα. Η θρησκεία αυτή ονομάσθηκε “χριστιανισμός” από τον προσδιορισμό “χριστός” (“χρισμένος” από τον Γιαχβέ) που έφερε ένας από τους δύο ιδρυτές της, ο Ιουδαίος Τζεσουά (ο άλλος συνιδρυτής ήταν ο Σαούλ-Παύλος). Ο Τζεσουά θεωρήθηκε από τους χριστιανούς ως υιός του Γιαχβέ και η φύση του νοήθηκε, με ομολογουμένως σκοτεινό και ασαφή τρόπο διττή: θεϊκή αλλά και ανθρώπινη. Έτσι παρήχθη το όνομα “θεάνθρωπος” όπως, λόγου χάριν, λέμε “τραγέλαφος”.

Σήμερα, που έχει παρέλθει ένα μακραίωνο ζοφερό διάστημα το οποίο δεν εφωτίσθη παρά πρόσφατα, με τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και την γαλλική Επανάσταση (1789) και που φαίνεται πως μία νέα αυγή ελπίδος έχει χαράξει για τους ανά τον κόσμο Εθνικούς όπως μαρτυρά το ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον των ανθρώπων για τις πατρώες τους παραδόσεις, φιλοσοφίες και θρησκείες, κάποιοι, σε κατάσταση ολοφάνερου πανικού, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να διαφυλάξουν την εξουσία και τα οφίκια τους θέλοντας να μας πείσουν ότι τάχα μία στενή σχέση συνδέει την αρχαία θρησκεία με τον χριστιανισμό ή τον Θεό Δία με τον Τζεσουά. Πολύ συνοπτικά, θα επιχειρήσουμε εδώ να εντοπίσουμε τις διαφορές μεταξύ των δύο θρησκειών ή των δύο “αρχετύπων” όπως συχνά χαρακτηρίζονται (και, όσον αφορά στον Δία, ο όρος “αρχέτυπο’, αν και όχι εσφαλμένος, είναι ανεπαρκής), του Διός και του Τζεσουά:

α) Ο Ζεύς, όπως και όλοι οι Εθνικοί Θεοί των Ελλήνων, είναι μία Κοσμική ή Φυσική Δύναμη και, συγχρόνως, είναι μία Ιδέα. Εκφράζει την φερέσβιο ρώμη του Κεραυνού αλλά και την Αρμονία που επιτρέπει στον Κόσμο να ίσταται ως τέτοιος. Η ελληνική Εθνική θρησκεία είναι μία φυσική θρησκεία. Ο χριστιανισμός, αντιθέτως, είναι μία θρησκεία ηθική και κατά άμεση συνέπεια περιέχει στην διδασκαλία του ένα πλήθος αυθαιρεσιών αφού η διδασκαλία αυτή δεν πηγάζει από την Ιερή Μήτρα κάθε γνώσης, κάθε αρετής και κάθε φιλοσοφίας που είναι η Φύσις. Ακόμη και οι μυθικές αφηγήσεις της Εθνικής μας θρησκείας για τον θάνατο και την αναγέννηση κάποιων Θεών (όπως είναι ο Διόνυσος, ο Άδωνις ή η Περσεφόνη που κατέρχεται στον Άδη για τον ένα τρίτο του ενιαυτού) μας διδάσκουν τον φυσικό κύκλο των εποχών και του ενιαυτού. Ουδέποτε διετύπωσαν οι Έλληνες την αφελή και ανόητη δοξασία πως ο Διόνυσος, λόγου χάριν, “πεθαίνει” για … τις αμαρτίες των θνητών. Ο Τζεσουά, αντιθέτως, μέσα στην (από πολιτική σκοπιά άκρως επικίνδυνη) λογική του ιουδαϊκού μεσσιανισμού, πεθαίνει για να σώσει μία ανθρωπότητα που δεν αναζητούσε σωτηρία από ένα προπατορικό αμάρτημα που δεν γνώριζε να έχει διαπράξει.

β) Οι αρχαίοι Έλληνες, όπως και οι σημερινοί Έλληνες Εθνικοί, λατρεύουν τον Έρωτα. Οι Έλληνες είναι ερωτευμένοι με τους Θεούς τους. Ο χριστιανισμός, αντιθέτως, απαρνήθηκε τον Έρωτα και χαρακτήρισε την ερωτική πράξη, όταν αυτή δεν τελείται στο πλαίσιο του γάμου, ως έγκλημα απέναντι στον ανέραστο λατρευόμενο θεό του.

γ) Ο Ζεύς, όπως είδαμε δεν επιθυμεί να είναι ο μοναδικός κυρίαρχος του Κόσμου, σε αντίθεση προς τους Γιαχβέ και Τζεσουά που διεκδικούν απόλυτη κυριαρχία. Αλλά οι Γιαχβέ και Τζεσουά δεν ημπορούν να συγκριθούν ούτε με τον Κρόνο αφού αυτός ουδέποτε παρουσιάσθηκε από τους Έλληνες ως “ηθικός κριτής”, ως κάτι διαφορετικό, δηλαδή από μία Φυσική Δύναμη. Σε αυτό το σημείο εντοπίζεται και η σχέση της Εθνικής μας πολυθεϊστικής θρησκείας με την Δημοκρατία (που ήταν για τους χριστιανούς επισκόπους Civitas Diaboli, διαβολικό πολίτευμα) όπως και η αντίστοιχη σχέση του Ιουδαιοχριστιανισμού με την μοναρχία. Ο Ευσέβιος Καισαρείας μάλιστα είχε διατυπώσει την άποψη κατά την οποίαν “όπως ακριβώς υπάρχει ένας μόνον θεός στον ουρανό, έτσι και επιβάλλεται να υπάρχει ένας μόνον ηγεμόνας επί της γης”. Είναι άλλωστε ολοφάνερο πως ο Ζευς είναι ένας Επαναστάτης Θεός (και προστάτης των ανά τον κόσμο επαναστατημένων ανθρώπων και λαών) που εξεγείρεται εναντίον της μοναρχίας ου Κρόνου, σε αντίθεση προς τον Τζεσουά ο οποίος (και αν πιστέψουμε όσα η ίδια η χριστιανική μυθολογία αφηγείται) προέτρεπε τους ομοεθνείς του να αποδίδουν στον κατακτητή Καίσαρα όσα ο ίδιος απαιτούσε (με αντάλλαγμα, ομολογουμένως, πολλές ευεργεσίες των Ρωμαίων προς το ιουδαϊκό έθνος), προτροπή η οποία είχε ως αποτέλεσμα να τον απαρνηθεί ο ίδιος ο δικός του λαός επιλέγοντας να σώσει, αντί του Τζεσουά, τον πραγματικό επαναστάτη Βαραβά.

Αυτά οι Ιουδαίοι. Και οι ΄Ελληνες;

Με την βία του ξίφους τους επεβλήθη η θρησκεία του Τζεσουά και αναγκάσθηκαν, όπως το λέει και πάλι ο Αθάνατος Αλεξανδρινός,

“οι Έλληνες (οι Έλληνες!) να τον ακολουθούν,
μήτε να κρίνουν ή να συζητούν,
μήτε να εκλέγουν πια, ν’ ακολουθούνε μόνο” (3)

δ) Οι Εθνικοί Θεοί των Ελλήνων, που δεν είναι μόνον δώδεκα (ο αριθμός είναι συμβολικός) αλλά χιλιάδες ευρίσκονται εντός του Κόσμου σε αντίθεση με τον θεό των χριστιανών που τίθεται από τους πιστούς του εκτός και υπεράνω του Κόσμου, αντίληψη ολοφάνερα παράλογη και αντιεπιστημονική. Αντιθέτως, η Τιτανομαχία και η Γιγαντομαχία όπως τις αφηγείται ο ελληνικός Μύθος αλλά και οι Μύθοι πολλών ευρωπαϊκών λαών (όπως, λόγου χάριν, των Γαλατών και των Κελτών) παρουσιάζουν έντονες αντιστοιχίες προς τις σύγχρονες απόψεις των φυσικών επιστημόνων για την γένεση του Σύμπαντος.

ε) Υψηλότερα ακόμη και από αυτόν τον Δία, οι Έλληνες τοποθετούν την Ανάγκη, την ισχυρότατη αυτή Δύναμη που υπερβαίνει τους Θεούς και ταυτίζεται με το Είναι, ταυτίζεται δηλαδή με την Φύση όπως την εννόησαν οι Έλληνες. Οι χριστιανοί δεν τοποθετούν καμία Δύναμη υπεράνω του δικτάτορος Γιαχβέ του οποίου μάλιστα το όνομα απαγορεύεται να …εκφέρουν, προφανώς για να μην συνειδητοποιήσουν ότι ο λατρευόμενος θεός τους δεν είναι άλλος από τον Εθνικό θεό των Ιουδαίων Γιαχβέ ή Ιεχωβά.

Αυτές δεν είναι οι μοναδικές διαφορές που ανοίγουν το βαθύ και αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην Εθνική θρησκεία των Ελλήνων και τον χριστιανισμό. Είναι όμως οι κυριότερες. Η γράφουσα θα κλείσει αυτό το κείμενο με την ευχή η νέα αυγή των Εθνικών να ανατείλει σύντομα δικαιώνοντας τις ελπίδες και τους αγώνες όλων εκείνων που, υπερασπιζόμενοι το αρχαίο έθος, τον πολιτισμό και το φως, εκάησαν στην πυρά της αμάθειας και των προκαταλήψεων ή έπεσαν νεκροί από το ξίφη των βαρβάρων, από τους Εθνικούς (τους τόσο τραγικούς εκείνους) της ύστερης αρχαιότητος ως τον Τζορντάνο Μπρούνο και, παρά λίγο, τον Γαλιλέο Γαλιλέι και, βεβαίως τον πρωτεργάτη της ιταλικής Αναγέννησης Αλιγκέρι Ντάντε που κατά το έτος 1302 της συμβατικής μεταχριστιανικής χρονολόγησης είχε καταδικασθεί να πεθάνει στην πυρά.

Σημειώσεις
(1) Από το ποίημα του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη “Ιωνικόν” (παράφρασις).
(2) Από το “Προσκύνημα του Childe Harold” του Τζώρτζ Γκόρντον Νόελ Μπάϋρον.
(3) Απόσπασμα από το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη “Ηρώδης Αττικός